"Türkiye Devleti Cumhuriyetçi, Milliyetçi, Halkçı, Devletçi Layik ve Devrimcidir. Devlet dili Türkçedir. Başkent Ankara'dır. "
Böyle yazılmıştı, 1924 Anayasasında devletin temel ilkeleri.
DEVRİMCİYDİLER;
Hiç bir güç onların geriliğe ve gericiliğe karşı verdikleri mücadele de yollarına taş koyamadı. Çünkü kararlıydılar. Çünkü, ütopya akıllarının ucunda bile değildi. Çünkü dogmaya karşı bilimin öncülüğüne güvendiler. Ve şöyle dediler: "Hiçbir ulus, tıpkı başka bir ulusun taklitçisi olmamalıdır. Şundan ki, öyle bir ulus, ne taklit ettiği ulusun tıpkısı olabilir, ne de kendi milliyeti içinde kalabilir. Bunun sonucu, kuşkusuz başarısızlıktır."
MİLLİYETÇİYDİLER;
Laik, halkçı ve devrimci çizgiyi, ırk ve kavim anlayışından çok uzakta bir Anadolu birliği içinde düşündüler. Türk ve Türkçe onlar için Anadolu'nun kültürel birliğini ifade etti. Eğer emperyalizme karşı devrimci bir mücadele verilecekse ulusal birlik şarttı. Ve şöyle dediler; "Seneler geçtikçe, millî ideal verimleri güvenle çalışmada, ilerleme hevesinde millî birlik ve millî irade şeklinde daha iyi gözlere çarpmaktadır Bu bizim için çok önemlidir; çünkü, biz, esasen millî mevcudiyetin temelini, millî şuurda ve millî birlikte görmekteyiz"
HALKÇIYDILAR;
Gezmedik yer bırakmadılar. İlçelere gittiler, köylere gittiler. Ellerinde tebeşir mahalle mahalle, sokak sokak, ev ev dolaştılar. Bilmiyorlar diye kızmadılar, aşağılamadılar nasıl öğretmeliyim diye sabahlara kadar kafa patlattılar.Halklarını ötekileştirmediler. Egemenliği cahil(!) halkın eline verdiler. Ve şöyle dediler; "Halk Partisi, ulusa eğiticilik yapacak, bilim, iktisat, siyaset ve güzel sanatlar gibi bütün kültür sahalarında vatandaşları yetiştirmek için önderlik edecektir."
LAİKTİLER;
Devlet, bireylerin yaşamında inanç bakımından bir baskı unsuru olmamalıydı. Bireyler, kendi gerçekliği ve tetkikleriyle inancını kendisi seçmeliydiler. Onlara göre Laiklik, sadece din ve devlet işlerinin ayrımı değil din de varmışcasına uygulanan bağnazlıkların ve hurafelerin halkın üzerinden atımı ve cumhuriyet devriminin çağdaş medeniyet kavramının son halkasıydı. Ve şöyle dediler; "Laiklik asla dinsizlik olmadığı gibi, sahte dindarlık ve büyücülükle mücadele kapısını açtığı için hakiki dindarlığın gelişmesi imkânını temin etmiştir. Laikliği dinsizlikle karıştırmak isteyenler, terakkinin ve canlılığın düşmanları ile gözlerinden perde kalkmamış şark kavimlerinin fanatiklerinden başka kimse olamaz."
BİZ NEYDİK?
Biz, 29 Ekim 1923'ten günümüze, geçen 91 yılda her gün her saat her saniye (1938 sonrası); Kemalizmi reddettik. Varlığına inanmadık. Kemalist devrim ilke ve esaslarını, sırf yerli olduğu için küçümsedik. Sovyetlere, Çin'e, Küba'ya, Almanya'ya, ABD'ye öykündük. Kimi zaman sosyalist, kimi zaman Maocu, kimi zaman Nazi olduk. Ama hiç Kemalist olmadık. Ulus olamayı başaramadık. Milli mücadele dönemini öğrenmeden, Yugoslav devrimini öğrendik. Çanakkale türküsünü bilmeden, İtalyan devrim marşını ezbere söyledik. Altı ilkeyi anlamaya hiç çaba göstermedik ama özel günlerde de Mustafa Kemal fotoğrafını profillerimiz-den eksik etmedik. Bağımsızlık dedik ama dış etkenlerin kışkırtmasıyla birbirimizi vurduk. 3-5 kitap okuduk halkı altımıza aldık. Bizler hiç bir zaman cumhuriyet çocuğu olmanın gereğini anlayamadık.
NE YAPMALIYIZ?
29 Ekim 2014 artık bizler için bir dönüm noktası olmalıdır. Türk gençliği olarak titremeli ve kendimize gelmeliyiz.Üzerimizdeki ölü toprağını atmalı, gayrı-milli olan her ama her şeyi 91 yıllık tarihimizin derin sularına gömmek için uğraşmalıyız. Gericiliğe karşı mücadelede şanlı ecdadımızın kararlılığına öykünmeli ancak bugünün modern bilim anlayışana uymayan politikaları da dogmalaştırmadan Kemalist sürelilik anlayışı doğrultusunda yerle bir etmeliyiz.
Unutmamalı ki; yatarak kazanılmadı bu vatan. Kanla kazanıldı bu vatan, gözyaşıyla kazanıldı, terle kazanıldı...
Evet, yükümüz ağır, yolumuz uzun, sınavımız zordur elbette. Bu yükün, yolun, sınavın altından kalkacak güçte mevcuttur geçmişimizde!
Barış Ozan Özdemir