Türkiye’de milli bayramları neredeyse yasaklayan AKP, Başbakan Yardımcısı Numan Kurtulmuş’u, kuruluş kutlaması için Suudi Arabistan Elçiliği’ne gönderdi. Son dönemde Türkiye’de, tutkulu bir Arap hayranlığıyla Suudilerin peşinde dolaşılıyor; onlara huşu içindeki müminler gibi mistik bir saygıyla bakılıyor. Oysa Araplar, özellikle de Suudi sülalesi, Osmanlı Devleti’ni arkadan hançerlemiş, ona büyük zarar vermişti. 1806’da, Emir Muhammed Suud, Osmanlı birliklerinin hiç ummadığı bir anda Mekke’ye saldırmış ve muzaffer bir kumandan görüntüsüyle kente girmişti. Suudlar; 19.Yüzyıl başlarındaki yenileşme çabalarına karşı çıkıyor; Osmanlı Hükümeti’nin, “Frenk kafirlerinin kirli amaçlarına doğru Allah’ın buyruklarına aykırı eğilim” içinde olduğunu ileri sürerek padişahın bizzat kendisinin,“reform adına dini gevşeklik ve çürümeye” neden olduğunu söylüyordu. (x)
Batı’nın Arap Politikası ve Suudi Ayaklanmaları
Araplar, Osmanlı İmparatorluğu’nun gerilemeden çöküşe evrildiği 18.yüzyılda, Batı’nın kışkırtma ve desteğiyle, Osmanlı yönetimine karşı ayaklanmaya başladılar.
Ayaklanmaların öncüleri, başlangıçta özgürlük ve eşitlik sözleri ediyorlardı. Ancak, Türk devletinde, Türk unsurlardan bile daha özgür ve ayrıcalıklı oldukları için, bu tür söylemler başlangıçta Arap halkı içinde etkili olmamıştı.
Emperyalist çatışmanın yoğunlaştığı ve petrolün önem kazandığı 20.yüzyılla birlikte, ayaklanmalar Batı’dan aldığı destekle yayıldı. Suudilerin saldırıları, Birinci Dünya Savaşı sırasında Osmanlı Devleti’nin içinde oluşan bir ihanet hareketine dönüştü. Ayaklanmacıların Türklere karşı uyguladığı yöntemler, Emevi uygulamalarını aratmayacak denli vahşi, insanlık suçu oluşturacak denli şiddet içeriyordu. Batılılarla işbirliğine dayanan Suudi ayaklanmaları nedeniyle, Arabistan çölleri onbinlerce Anadolu gencine mezar oldu.
Vahabiler
Osmanlı yönetimine karşı ilk karşı çıkış, 18.yüzyıl ortalarında Vahabiler tarafından başlatıldı. Şeyh Muhammet bin Abdulvahhap, ayaklandı ve 1744’te adına devlet dediği talanla geçinen bir yapı oluşturdu. Irak ve Suriye’ye saldırılar düzenledi, soygunlar yaptı.
I.Selim’in (Yavuz) halifeliği İstanbul’a aldığı 1517’den beri Osmanlı padişahları adına okunan Mekke Hutbesi, III.Selim değil, Muhammed Suud adına okundu.
2.Mahmut, Arabistan Yarımadası’nda Osmanlı egemenliğini yeniden kurması için, Mısır Valisi Kavalalı Mehmet Ali Paşa’yı görevlendirdi. Mehmet Ali Paşa, Suudi örgütlerini dağıttı ve 1817’de düzeni sağladı. Suudi ailesinden yakalanması, Mısır’a ve İstanbul’a gönderdi. Muhammet Suud, İstanbul’da idam edildi, sülalesi hapsedilmiş.
İngiltere ve Fransa KışkırtıcılığıMuhammed Suud, o güne dek hiçbir Arap ileri geleninin düşünmediği, düşünse de göze alamadığı böylesi bir girişimin cesaretini, İngiltere ve Fransa’nın bölgeye yönelik politikalarından alıyordu. Bu iki devlet, o dönemde sömürgeler için sert bir yarışa girişmişti. Bu yarışa yön veren politikalar, bölgedeki siyasi dengeyi bozma amacına yönelmişti.
Osmanlı İmparatorluğu’nun Hicaz bölgesindeki etkisini kırmak için; İngilizler Basra kıyılarına, Fransızlar ise Sina’ya girmeye başlamışlardı. Fransa’nın Bağdat Büyükelçisi Jean Raymond, o günlerde Paris’e gönderdiği gizli yazanakta (raporda) şunları söylüyordu: “Fetih ruhu, Araplar arasında yayılmaktadır. Geçmişteki Arap gücünün hatırası ve kavmin kendi prenslerince yönetilme ümidi, en zayıf kalplerde bile yeniden diriliyor. Vahabiler, 'bir Arabı tekrar hilafet makamında göreceğimiz gün yaklaşıyor; çok uzun zamandır, bir zorbanın (Osmanlı padişahının y.n.) boyunduruğu altında acı çektik' diyorlar”. 1
Muhammed Suud ayaklanması, kapsadığı alan ve halkın katılımı bakımından değil, niteliği nedeniyle önemlidir. Araplar, Osmanlı yönetimine karşı ilk kez, siyasi içerikli silahlı savaşıma girişmişler ve Mekke’yi ele geçirmeyi başarmışlardı.
Buna ek olarak, Avrupalı büyük devletler, Osmanlı İmparatorluğu içinde, dinsel kışkırtmayı siyasi amaçla ilk kez kullanıyor ve bunda da son derece başarılı oluyordu. Kendileri Hıristiyan olmasına karşın, paranın gücüne ve işbirlikçilere dayanarak Müslümanı Müslümana kırdırıyor, üstelik bunu çok ustalıklı bir biçimde yapıyorlardı.
Emperyalizmin Din Silahı
Günümüzde de süren bu politika, son ikiyüz yıl boyunca hem Türklerin hem Arapların bağımsızlıktan yana girişimlerinin karşısına çıkarılmıştır. İngilizler, Fransızlar ya da Almanların (şimdi Amerikalıların) Doğu politikaları tümüyle, dinin politik araç olarak kullanılması üzerine kuruludur. Suud ayaklanması ve halifelik sorunu, bunun dolaylı örneklerinden biridir.
1806’da, yeniden elde etmek için uğrunda ayaklanılan halifelik, yüzyıl sonra 1922’de Türkiye’den çıkarıldığında; hemen tümü Batılılarca kurulmuş olan hiçbir Arap devleti tarafından sahiplenilmemiş ve ortada kalmıştı. Dinin siyasi amaçlı kullanımı bugün, artık büyük yatırım yapılan bir “sanayi” ve siyasi uzmanlık alanı olmuştur. Büyük devletlerin tümünün, Müslüman ülkelere karşı uyguladığı politikaların temeli, inanç ayrımları üzerine oturtulmuştur. 1806 ayaklanması, Türk-Arap ilişkilerinde bu sürecin başladığı tarihtir; tarihsel önemi buradan gelir.
1810 ve 1817’de Mısır Valisi Mehmet Ali Paşa tarafından iki kez yenilgiye uğratılıp Medine’den çıkarılan Vahabiler, Türk yönetimine olan karşıtlıklarını değişik yoğunluklarla sürdürdüler. Osmanlılar’dan sonra Mekke Emiri olan, bir başka Suudi Şerif Hüseyin, Birinci Dünya Savaşı’na, Hıristiyan İngilizlerle birlikte binlerce Anadolu Türkünü öldürdü.
Batı Destekli Türk Düşmanlığı
Türk düşmanlığı, Arap Yarımadası’yla sınırlı kalmadı. Özellikle 19.yüzyılın ikinci yarısından sonra, o dönemde birer Osmanlı eyaleti olan Mısır, Suriye ya da Irak’ta birçok Arap örgütü ortaya çıktı. Kendilerine Arap milliyetçisi diyen ancak büyük çoğunlukla Batılı devletlerle ilişkili olan insanlar; dernek, parti, vakıf ya da tarikatlar içinde örgütleniyor ve buralarda Türk yönetimine karşı siyasi savaşım yürütüyorlardı. Osmanlı Devleti’ne karşı çıkmak, son derece kârlı bir iş ve geçerli bir meslek olmuştu.
Hemen her örgüt, hem İngiliz ve Fransızlar’dan, hem de “Arap muhalefetini kazanmaya çalışan” padişahtan para alıyor ancak hemen tümü, Osmanlı Devleti’ne karşı savaşıyordu. İşin ilginç yanı, İngiliz ya da Fransızlar ödedikleri paranın karşılığını alırken; Osmanlı Devleti, kendini yıkmaya çalışan düşmanına yardım eder konuma düşüyordu. “Para, pahalı armağanlar, aşırı cömert ağırlamalar, yüksek görevlere atanmak, Boğaz’da değerli yalılar edinmek” 2 , sonucu pek değiştirmiyordu.
Suriye’de, “Türkler’in kötü yönetimine karşı”, belgesi saptanabilen ilk karşı çıkış, 1858 tarihlidir. İngiltere’nin Halep Konsolosu J.H.Skene tarafından, İstanbul’daki İngiliz Büyükelçiliğine gönderilen bir belgede; Arapların yürüttüğü yönetim karşıtlığına, “1826’da kapatılan ve sayıları 25 bini bulan yeniçeri kalıntılarının da” katıldığı ileri sürülmekte ve şunlar söylenmektedir: “Kuzey Suriye limanlarındaki Müslüman nüfus içinde, Osmanlı İmparatorluğu’ndan ayrılmayı ve Mekke şeriflerinin hükümdarlığında yeni bir Arap devletinin kurulmasını ümit eden düşünceler ortaya çıkmaktadır. Arapların duyduğu nefret, genellikle yozlaşmış Müslümanlar olarak gördükleri Türk askerlerine ve memurlarına yönelmiştir”. 3
“Arap Milli Komitesi”
19.Yüzyılın sonlarına gelindiğinde Osmanlı İmparatorluğu, Batı Trakya dışındaki (onu da 1912’de yitirecektir) tüm Avrupa topraklarını yitirmiş; Kıbrıs, Girit, Sisam, Ege Adaları, Tunus, Cezayir, Mısır ve Aden üzerindeki egemenlik haklarını başkalarına bırakmıştı.
Bu gelişmeler, Batı’nın desteğini alan Ermenileri, kimi Kürt aşiretlerini ve özellikle Arap ayrılıkçılarını yüreklendirmiş, onları daha atak bir savaşım içine sokmuştu. Arap Milli Komitesi adlı örgüt, yayımladığı bildirilerde, sürekli ve yoğun bir Türk düşmanlığı işliyor, Osmanlı Devleti yönetimindeki başka milliyetlere bu yönde çağrılar yapıyordu.
Bu bildirilerden birinde şunlar söyleniyordu: “Araplar olarak biz, bir kez Türkler’den kurtulacak olursak, baskı altında tuttukları diğer milletler de, yani Ermeniler, Kürtler ve Arnavutlar da bağımsızlıklarına kavuşacaklardır. Çünkü Türkler; Arnavutlara egemen olmak için Araplar’ı, Bulgarlar’ı ezmek için Arnavutlar’ı, Kürtler’e baskı yapmak için Arapları ve Ermeniler’i ezmek için de Kürtler’i kullanmışlardır”. 4
Parçalama Ve Sınır Yenileme
Birinci Dünya Savaşı öncesinde Arapların yaşadığı Osmanlı toprakları, gizli-açık haber alma örgütlerinin cirit attığı, tam bir cadı kazanıdır. Ortadoğu ve Anadolu’yla ilgilenmeyen ve bölgede etkin siyaset yürütmeyen büyük devlet kalmamış gibidir. Herkes, bölgedeki Türk egemenliğine karşı kitlesel bir taban oluşturabilmek için; Arapların, Kürtlerin, Rum ve Ermenilerin peşindedir. Diplomatlar, yerli-yabancı gizmenler (ajanlar) ve misyonerler yoğun bir çalışma içindedir.
Amaç, Türkler’in Anadolu’nun ortasına sıkıştırılarak sınırların yeniden çizilmesi ve bu geniş alanın paylaşılmasıdır. Bu amaç için, maddi-manevi her yol kullanılarak; Araplar başta olmak üzere tüm milliyetlerle, Türk karşıtı ortak ve birleşik bir cephe oluşturuldu. Müslüman ve Hıristiyan Arapların ortak paydası Arapçılıkla (urûbe) oluşturulan bu cephe, silah dahil her yöntemi kullandı. Dinsel inançlar, etnik duygular, akçeli ilişkiler, hatta masonluk işin içine girdi. Müslüman ya da Hıristiyan Arapların “seçkin genç temsilcileri” Beyrut, Şam ya da Kahire Mason Localarına alındı. 5
İngiliz Dışişleri Bakanı Sir Edward Grey, Şubat 1915’de Fransa Büyükelçisi M.Cambon’a şunları söylüyordu: “Osmanlı egemenliği, İstanbul ve boğazlarda ortadan kalkınca, bir başka yerde, İslami kurallara dayanan, bağımsız bir Müslüman siyasi birimin oluşturulması gerektiğini eskiden beri söylüyorum. Bu birimin merkezi doğal olarak, Müslümanların kutsal mekanları olacak ve tüm Arabistan’ı içerecektir. Buraya Mezopotamya’nın (Irak y.n) ya da başka bir yerin dahil edilip edilmeyeceğine karar vermeliyiz”. 6
Petrol Ve Süveyş
İngiltere, Mezopotamya’nın nereye ve nasıl katılacağına çabuk karar verdi. İngiliz Hükümeti, Hindistan Dairesi Askeri Sekreteri Sir Edmund Barron’un hazırladığı yazanakta yapılan önerileri değiştirmeden kabul etti. Petrolce zengin Mezopotamya ile Süveyş Kanalı için önemli olan Mısır’ı kendisine ayırarak Arap Yarımadası’nda, Suud egemenliğinde yeni bir dini merkez oluşturmaya yöneldi.
Bu işler için, alt yapısını yıllarca önce kurmuş olduğu Arap İşbirlikçiliğini yoğun biçimde kullandı. Sir Edmund Barron, 26 Eylül 1914 tarihli yazanağında bu kullanımın yöntemleri için şunları öneriyordu: “Şu anda girişeceğimiz beklenmedik bir darbenin, çok şaşırtıcı sonuçları olacaktır. Bu darbe, Türk entrikalarını alt edecek ve gücümüzü gösterecektir. Araplar’ı bizi destekleme konusunda teşvik edecek, Muhammara ve Kuveyt şeyhlerini (Türk karşıtı y.n.) ittifaklarında güçlendirecektir. Mısır’ı güvenlik altına alacak ve Arap desteğinden yoksun kalan Türkler’in askeri başarısı imkansız hale gelecektir. Abadan’daki petrol tesisleri, etkili biçimde korunacaktır”. 7
Fransa Ve Almanya Talandan Pay İstiyor
İngiliz gizli belgelerinde işlenen konular, hemen aynısıyla ve kendi çıkarlarına uygun olarak Fransız ve Alman belgelerinde de işlendi. Bugün olduğu gibi, o dönemde de tüm büyük devletler, bu toprakları paylaşma ya da kullanmanın peşindeydi. Fransızlar, Arap desteğiyle Lübnan ve Suriye’yi; Almanlar, ittihatçı desteğiyle tüm Ortadoğu’yu elegeçirmeye çalışıyordu.
Her ikisinin de üzerinde durduğu ortak konu, Araplarla kurulacak ilişkinin niteliğiydi. Fransa Başbakanı Reymond Poincaré, 1912’de Senato’da şunları söylüyordu: “Lübnan ve Suriye’de, (herkesçe y.n.) saygı duyulduğunu görmemiz gereken özel ve uzun vadeli çıkarlarımız vardır. İngiliz Hükümeti, en dostane davranışla, bu bölgeler için herhangi bir siyasi emelinin olmadığını bildirmiştir”. 8
İngilizler, elli yıllık Arap politikasının meyvelerini Birinci Dünya Savaşı’nda topladılar ve Vahabi Suudiler başta olmak üzere, Araplar’ı Osmanlı İmparatorluğu’na karşı yoğun bir biçimde kullandılar. Araplara yönelen ve oldukça uzun süren çalışmalar, İngilizleri, Ortadoğu’da etkili bir güç haline getirmişti; Birinci Dünya Savaşı çıktığında, geniş bir Türk karşıtı cephe hazırdı.
(x) “The Resources of Turkey” J. Lewis Farley, sf.2, 3; ak. Z.N. Zeine, “Türk Arap İlişkileri ve Arap Milliyetçiliğinin Doğuşu” Gelenek Yay., 2003, sf.42
1 “Memoire sur l’origine des Wahabys, sur la naissance et sur l’influence dont ils jouissent comme nation (1806)” Kahire 1925, sf. 34; ak. a.g.e. sf.43
2 Büyük Britanya, Dış İlişkiler Dairesi, “British Documents on the Origins of war, 5:7–20” ak. a.g.e. sf.54
3 Büyük Britanya, Dış İlişkiler Dairesi, 78/1389, 1858, No:20 ve 1858 no:33; ak. a.g.e. sf.65
4 “Tamu Yelleri” Esat K. Ertur, Türk Tarih Kurumu Basımevi 1994, sf.64
5 “Freemasonry in the Holy Land” Robert Morris, (New York 1873), sf.470; ak. a.g.e. sf.59
6 “Twenty-Five Years” Sir Edward Grey, (New York 1925) 2:236; ak. a.g.e. sf.103-104
7 “Report of the Commission Appointed by Act of Parliament to Enquire into the Operation of war in Mesopotamia” (Londra, H.M.S.Q., 1917), sf. 12; ak. a.g.e. sf.104
8 “The Memoirs of Raymond Poincare” Sir George Arthur (Londra 1926) I. 336, 338; ak. a.g.e. sf.101
News
Site map
SitemapIndex
RSS Feed