Bıyıkları yeni yeni terlemeye başlamış sarı çıyan Mustafa ile sümsük Salih askeri giysileri üzerlerinde, serseri mayın gibi çevrede dolaşmaktadır. Yıkık ve genişçe bir kapının ardından mahallenin genç sivillerinin birdirbir oynadıklarını görürler. Salih "illa ki oynayalım" diye tuttursa da Mustafa bu saçma oyunu oynamaya yanaşmaz. Onun için oynanacak tek oyun savaş oyunudur. Salih ne kadar dil dökse de Mustafa'yı bir türlü ikna edemez. Ne kadar huysuz olduğunun altını çizdikten sonra eğer bu oynunu oynamazsa kendisiyle bir daha konuşmayacağı tehdidinde bulunur. O yaşa kadar yalnız büyüyen ve bir ömrü yalnız tamamlayacak olan sarı çıyan Mustafa için bu tehdit ikna olmak için yeterlidir.

Genç askeri öğrenciler, sivil gençlerin yanına varırlar. Mustafa başlar iki büklüm domalmış sivillerin üzerlerinden atlamaya. Bir-üç-beş derken sonunucudan da atlar, durur. Ama o da ne! Mustafa diğer genç siviller gibi domalmaz! Mustafa'nın ardından atlamaya başlayan genç sivil, sondaki Mustafa'ya geldiğinde bir de ne görsün! Şirreti yüzünden damlayan bizim Mustafa, yalı kazığı gibi önünde dikilmektedir...

Niye dikildiği sorusuna Mustafa'nın yanıtı tokat gibi olur: "Ben eğilmem!". Bu gurur dolu duruş gencimizi sinirlendirir, oyunbozanlık yaptığını söyler. Öyle ya oyuna başlarken herkes kuralları bilmektedir. Yoksa bu çıyan başı kendini şehzade mi sanmaktadır!

Mustafa eğilmezse dayak yiyeceği tehdidine kadar direnir. Bakar ki Salih korkudan tırnaklarını yemeye başlayacak, anlar ki iş ciddi. "Hey hey hey dostum sakin ol, anlaşabiliriz" bakışını attıktan sonra, durumu kurtarmak için genç sivillere başka bir öneride bulunur: Savaş oyunu!

İyi de bu oyun nasıl oynanacaktır. Mustafa gençlerin kafasındaki soru işareterini giderir: Gençler iki bölüğe ayrılacak; bir bölük mahallesini koruyacak, diğeri mahalleyi ele geçirmeye çalışacaktır. Mahalleyi koruyacakların önderi Salih, işgalcilerinki ise Mustafa olacaktır. Sivillerden biri, gençliğinin verdiği heyecan ile Mustafa'nın kararlarının meşruiyetini sorgulamaya kalkar. Öyle ya neden kendisi komutandır... Fazla düşünüp sorgulamamalıdır bu genç sivil! Öyledir, de ondandır!

Sütre gerisinden başlarlar ellerindeki dallarla birbirlerini dışın-dışınlamaya... Kim nasıl anlar vurulduğunu ya da vurduğunu böylesi bir oyunda, o da ayrı konu! Neyse... Bir süre sonra Mustafa askerlerine buyurur: Çekiliyoruz! Emrin mütalaasının olmayacağını bilmeyen askerleriyle birlikte Mustafa başlar o yıkık kapıya doğru gerisin geri koşmaya. Salih bakar ki işgalciler kaçıyor, kaçırır mı bu fırsatı: Hücuuuum!

Oysa bilmez ki Mustafa çoktan sotelenmiştir o kapının ardına. Salih ve askerleri deli danalar gibi işgalcilerin ardından koşarken, bir de bakarlar bizim Mustafa ile adamları saklandıkları yerden doğrularak başlarlar mahallelerini savunanlara kurşun yağdırmaya. Aaaa o da ne! Bizim mahalleli başlar sapır sapır dut gibi dökülmeye. Salihinkilerin elleri armut mu toplamaktadır, Mustafaların dalları Allah tarafından kurşun mu saçmaktadır bilemeyiz ama değme savaş sahnesini katlar bu sahne! Bir bir toprağa düşer kahraman mahalleli...

Savaş bitmiştir. Muzaffer komutan leşlerin arasında dolanırken Salih'in yanına gelir, durur. Salih son soluğunda "ama" der, "Mustafa... Hile yaptın". "Eeee..." diye karşılık verir Mustafa, "savaş oyunu bu!".