Başlıkta okuduğunuz söz, acılı bir annenin, eşin feryatlarıdır. Şehit Ersan Yenici'nin eşi, Simge Yenici'nin mezarlıkta sinir krizi geçirip, eşinin üstündeki toprakları savurduğu an söylediği sözlerdir bunlar.

Bu sabah, elimde Türk bayrağım ve üzerimde Atatürk resimli penyemle okuluma gittim. Amacım, hem ödevimi sunmak hem de arkadaşlarımı Kuleli'deki şehit cenazesine gitmek için örgütlemekti. Gerçi benden başka kimsenin gideceğini düşünmememe rağmen, bütün okul neredeyse Kuleli'deydik.

Ellerimizde bayraklar, göğsümüzde şehidimizin resmi ve dillerde ''Şehitler ölmez, vatan bölünmez!'' sözleri. Bekliyoruz, birazdan şehidimiz Babaeski'den çıkıp Kuleli'ye gelecek. Etraf kalabalık, herkesin elinde bir bayrak. Kuleli ve Babaeski halkı, bir küçücük köyde şehidini beklemekte.

Neden bilmiyorum, Ersan Yenici'ye üzüldüğüm kadar kimseye üzülmedim. Onun ölümüne ağladığım kadar, hiçbir şehide ağlamadım. Ateş düştüğü yeri yakıyor, ondan olsa gerek.

Bir süre sonra şehit geliyor. Yüzlerce kişi toplanıp, şehidimizin cenazesini taşıyan aracın yanında duruyoruz. Askerler, şehidi indiriyor. Arkadan daha dün tanışıp, elini öptüğüm acılı anne Ayşe Yenice geliyor ''Oğlum!'' diyerek. Yer açıyoruz yaşlı kadına. Tabut bahçeye taşınıyor, biz de hemen arkasından bahçeye doğru yol alıyoruz.

Bahçe çok kalabalık, al bayrağa sarılı tabut, yine al bayrağa sarılı bir masanın üstüne konmuş. Bayrağın üzerinde bir sürü el geziniyor. Ama benim dikkatimi bir çift narin, bembeyaz, parmağı alyanslı bir el çekiyor. O eller Simge Yenici'ye ait. Kızlarına ''Siz şehit kızısınız, ağlamayın!'' diyerek, mezarlığa kadar dimdik ayakta durabilen güçlü kadına ait.

Simge Yenici, göğsüne bastırdığı eşinin resmiyle dimdik gitti mezarlığa. Oraya kadar hep dimdikti. Şehide saygı yürüyüşü sırasında, açtığımız dev bayrağın bir ucundan o da tutmak istedi. Yapamadı, artık ne parmaklarında kuvveti vardı ne de içinde en ufak bir yaşama sevinci... İşte, hain terör bir ailenin babasını öldürüyor, anasını da yaşayan bir ölüye çeviriyordu.

Dev bayrağın altında, bir iki kilometre yürüdük. Anladım ki, ne Abdullah Öcalan yıldırabilirdi bizi, ne de Tayyip... Biz artık bin bedende tek yürek olmuş bir orduyduk. Bu şehitlerin hesabını soracaktık. En çok da Ersan'ın hesabını...

Mezarlığa geliyoruz, bir süre gözlerim Simge Hanım'ı arıyor. Onu görmek için şehidimizin içi boş mezarına zar zor gidiyorum. O sırada Ayşe teyzeden yine bir oğlum feryadı geliyor. Şehidi gömüyorlar. Simge Hanım halen dimdik. Taa ki...

Şehidin toprağın altına koyuncaya kadar.

O anda sonra Simge Hanım'ı tutmak imkansız hale geliyor. Henüz hayatının baharında olan genç kadın, tüm kuvvetiyle itiyor onu tutanları. ''Ersan'ımı çıkarın!'' diyor, belki yüzlerce kez. Ne var ki ne orada bulunan askerlerin, ne Erdoğan'ın yolladığı teselli çelenginin (Hangi yüzle yolladıysa artık), ne de gözü yaşlı ailenin gücü, Ersan'ı oradan çıkarmaya yetmiyor. O sırada şehidin küçük kızı Hüma, koparıyor çığlığı. Hangi çocuk, annesini yerde çamur içinde ''Ersan'ım!'' diye ağlarken görse, çığlık atmaz ki...

Ne var ki, ne küçük Hüma'nın çığlıkları, ne de Zeynep'in ''Anne babamı da alıp, eve gidelim!'' diye yakarışları Simge Hanım'ı kendine getirmiyor. Bir aile böyle yok oluyor. Bir acı, üç kişiyi parçalıyor. Bu saatten sonra ne Simge Hanım kendini toparlayabilir, ne de o minik çocuklar...


Bir şey dikkatimi çekiyor. Şehidimiz gömüldükten sonra Simge Hanım asla vatan sağ olsun demiyor. Ki haklı. Çünkü Simge Hanım'ın da bildiği gibi, satan sağ oldukça vatan sağ olmuyor!

Bu yazıyı, ölü vicdanlar anlayamaz...