Bu mektubu mektubun genelinden de anlayacağınız malum günlerde yazmıştım. Paylaşmak istedim.
....

Derin bir sızıyla uyandım derin uykumdan… Tamam, bu sızılar hep vardı ve gün geçtikçede artıyordu son zamanlar. Ama bu sefer dayanılır gibi değil… Tüm kemiklerim elektiriğe tutulmuş gibi birbirine çarpıyor sanki…

Bilmiyorum kaç zamandır, bir o tarafa bir bu tarafa dönüp duruyorum. Olmuyor… Sızlayan kemiklerim yetmezmiş gibi “hadi artık kalk” deyip duruyorlar koro halinde. Turgay Çavuş, İstanbullu , Taka , Keko, devrem, tertibim kim varsa hepsi beraber…Kalk…Uyan artık…Kalk…

“Eeeehhh. Yeter yahu!… Burada da mı rahat yok!”

Can havliyle fırlayıp şöyle bir etrafıma bakınayım dedim. Zifiri karanlık… Gece karanlığı falan değil, yokluk karanlığı, hiçlik karanlığı, kapkara bir karanlık. Tepemde tepinenleri duymasam gerisin geri yatacaktım belki. Korktuğumdan değil ama. Allah şahit… Kamuflajları bir damatlık gibi giyerken korkmamışım, sırtımda 50 kilo yükle belime kadar karda Cudinin tepesine tırmanırken korkmamışım, keleş mermileri vızıldarken kulağımın dibinde korkmamışım, o mermilerden bilmem kaçının etime saplanırken çıkardığı o tok sesten korkmamışım, Daha demincek damarlarımı patlatırcasına akan kanımın kara kavuşup onu da eritip toprağa doğru süzülmesini görünce kormamışım, damarlarındaki son damla kanı da tetikteki parmağıma pompaladığımda korkmamışım… Karanlığı fırsat bilip tepemde tepinen 3-5 zibididen mi korkacaktım…

Farz oldu kalkıp bakmak…

Davullar, zurnalar eşliğinde sıkış tepiş, çığlık çığlığa bir kutlama var. Asker, polis, gazete, televizyon hepsi orada. Ne bayramı bilmiyorum ama kesinlikle bir bayram var… Koca bir otobüsün üstündeki tipler de cabası… Kravatlı olanlarının bazılarının cebinde milletvekili kartviziti vardı, diğerleri ise peşmerge kıyafetleriyle tünemişlerdi otobüsün tepesine. Yıllardır kurşun sıkıp mayınladıkları, canına, malına ve hatta ırzına kastettikleri güruha şimdi çiçiekler atıyorlardı.

Turgay Çavuş… Keko… Taka… Istanbullu… Onlar benden daha şaşkın… Mermiyi sıkan da mermi sıkılan da orada, her iki tarafın sırtını sıvazlayan da orada, ortalık sakinleştiğinde kızıştıran da orada, ortalık kızıştığında sakinleştirende orada… Seyirciler ise zaten memleketin herköşesinden canlı izlemeye devam ediyor… Birtek biz kalmışız toprak altında dünyadan habersiz. ..

Ne siz beni tanırdınız ne de ben sizi. Kendi halimde alınterimle üç kuruş kazanır, onunla yaşar giderdim küçücük hayatımda. Yediğim iki lokma mı, yoksa hayallerim mi battı size ? Beni bırakın, Kekoya ne kastınız vardı da biri ana karnında üç bebesini yetim bıraktınız? Şimdi kim sahip çıkacak o bebelere…

….

Hoooopppp….Dur bakalım orada!… Bebeden mamadan dem vurduk diye iyicede saf belleme bizi. Evet köylüyüz, kasabalıyız. Buram buram ter kokarız madenden, fabrikadan, tarladan eve dönerken. Okumayı biliriz ama ihtiyacımız yoktur, yazma işi zaten bize ters…

Lakin… Sen… Perde arkasında sırıtıp ellerini ovuşturan şerefsiz… Buraya ilk gelişin değil. Haçlı bayrakları açıp gelmedin mi? Gelipte boyunun ölçüsünü almadın mı? İngiliz, Fransız, Yunan, İtalyan, Alman, Amerikan, Rus bayrakları ile dayanmadın mı memleketimin kapısına? İlk defa mı atıyorsun nifak tohumlarını kadim dostuklar arasına? Dedem, büyük dedem, büyük büyük dedem, benden kırk kat fakir de olsa, kırk kat cahil de olsa vermedi mi ağzının payını? Bugünde alacaksın layık olduğunu. Ve defalarca olduğu gibi, kuyruğunu sıkıştırıp bacaklarının arasına kaçacaksın.

Biz, karşımızda bayrak açma cesareti göstereni bugüne kadar toprağın altına yada ufuğun ötesine göndermediysek onunda BİZ olmasındandır…Aslında esas canımı yakanda bu; İt itliğini, ip ipliğini yapacakta bize ne oluyor? Şerefsiz emperyalistin işi gelmek bizim işimiz dersini verip göndermek.

Ne diyelim gözüm… Bu sefer ders biraz uzun sürdü vesselam…