OKUR vardır, telefonu açar, derdini, sıkıntısını, şikâyetini, eleştirisini iki dakikada anlatır. Okur vardır, telefonu açar, bir daha kapamaz, sanki roman özetler. Okur vardır, derdini iki satır mektupla anlatır. Okur vardır, on sayfa yazar, üstelik el yazısı bizimki gibi berbatsa... Okur vardır, sokakta önünüze geçer, kısa bir iki cümle söyler, eleştirse bile makbuldür. Okur vardır, çarşıda pazarda yolunuzu keser, “Şurada bir iki dakika konuşalım!“ diye bir köşede sizi esir alır, üstelik yedi yıl önce yazdığımız bir yazının hesabını sorarak...
Varsın olsun, yeter ki okur olsun!
* * *
OKURLARDAN biriyle Beşiktaş’ta karşılaştık, selam sabah, “Şu köşede iki dakika konuşalım! dedi.
Anladık dolu, hem de nasıl dolu:
“Emekliyim, oğlan askerden geldi, işsiz; kız üniversiteyi bitirdi, o da işsiz. Benim yürüyecek halim yok. Ev kirası, mal sahibi zam istiyor. Elektrik, su faturaları her ay katlana katlana geliyor. Bir kredi kartımız var, olmaz olsaydı, borç gırtlakta... Memleketin hali ortada, her gün adam öldürülüyor, geçen gün Beyoğlu’nu, Şişli’yi harap ettiler. Kıza iş bulduk ama, başını örtmesi şart, yoksa işe almazlarmış, ben bunu kızıma nasıl söylerim? Hem söylesem dinlemez ya! Biz gözümüzü açtık, kendimizi Türk bildik, şimdi neredeyse Ne mutlu Türküm! diyenin yakasına yapışacaklar, bir de açılım, diye tutturdular, açsalar görsek, neymiş bu açılım? Biz hu hayatı bugünlere gelelim diye mi yaşadık?”
* * *
BIRAKSAK daha konuşacak, lafa girdik:
“Biliyorsun, her şeyin başı siyaset!” dedik...
Lafın sonunu açık bıraktık ki, boşluğu o doldursun, oy tercihinin hangi parti olduğunu söylesin...
Hayır, biraz önce esip gürleyen okurumuz, lafı eveleyip geveliyor, belli ki oyunu Ak Parti’ye verdim diyemiyor.
* * *
ÜSTÜNE gitmedik, adam zaten yaralı...
“Gel sana bir fıkra anlatalım!” dedik...
Süleyman Nazif’in karşısına sakat, dilsiz, hem topal hem çolak bir dilenci çıkmış, halini gösterip, sadaka istemiş. Süleyman Nazif adamı itip geçerken “Bana ne!” demiş:
“Seni kim bu hale getirdiyse git ona derdini anlat!”
Ne demek istediğimizi anladı mı, anlamadı mı?
* * *
ARKASINDAN bakarken, aklımıza Nâzım Hikmet’in 1947’de yazdığı bir şiir geldi: “Dünyanın En Tuhaf Mahluku”nu anlatır:
“Akrep gibisin kardeşim,
korkak bir karanlık içindesin akrep gibi.
Serçe gibisin kardeşim,
serçenin telaşı içindesin.
Midye gibisin kardeşim,
midye gibi kapalı, rahat.
Ve sönmüş bir yanardağ ağzı gibi korkunçsun, kardeşim.
Bir değil,
beş değil,
yüz milyonlarlasın maalesef.
Koyun gibisin kardeşim,
gocuklu celep kaldırınca sopasını
sürüye katılıverirsin hemen
ve âdeta mağrur, koşarsın salhaneye.
Dünyanın en tuhaf mahlukusun yani,
hani şu derya içre olup
deryayı bilmiyen balıktan da tuhaf.
Ve bu dünyada, bu zulüm
senin sayende.
Ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer
ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak
kabahat senin,
-demeğe de dilim varmıyor ama-
kabahatin çoğu senin, canım kardeşim!”
* * *
NE dersiniz, okurumuzla, bu şiiri yan yana getirirken acaba “Dünyanın En Tuhaf Mahluku”na haksızlık mı ettik?
Yoksa “Kabahatin çoğu onda!” değil miydi?

Milliyet
11.10.2009
Hasan Pulur



Saygı duruşu sap gibi durmaktır....
Sap gibi durmanın manasını anlayamıyorum

[img]http://www.memleket.com.tr/images/news/29462.jpg[/img]