Çetin Taş yazdı:Kaye kardeşim.Ben o cümleyi bir dönem patır kütür öldürülen Kürt işadamları,gazeteciler,yazarlar için söylediklerini yani FAİLİ MEÇHULler için söylediklerini düşünüyorum.

MansurSah yazdı: Doğuya giden otobüste, çevirme olduğunda beyaz ten renkli gözden dolayı kimliğime bile pek bakmadan geri verirler ama esmer vatandaşlar aşağı indirilir üzeri aranır. (Tamam terör var, şüphelenme üst araması yapmak gerekir eyvallah ama bunu yapacaksak, vatandaşın arasında ayrım yapmadan, herkese yapmak lazım.)

MansurSah yazdı:O yazıdaki o cümlede, aynı zamanda güzel birşey de gizli, farkettiniz mi: Gayrımilli duruşlarını eleştirdiğimiz sol fraksiyonların hep söylediği, bana göre bölücü bir tanımlama olan "Kürt Halkı" yerine, "kürtlere" denmiştir. Ben olsam daha ulus devlet taraflısı olarak, "Kürt Kökenliler" derdim zira T.C.ye vatandaşlık bağıyla bağlı olan herkes Türktür.

maydonos yazdı:ayrica k. evren sadece bu iskenceleri o donemde diyarbakirlilara yapmadi turkiyenin her tarafinda insanlar eziyet gormuslerdir bunu sirf diyarbakir ilindeki halk yasamistir demek dogru degil..boyle bir ayrimi yanlis buluyorum..bildiride bunun yazilmasini hos bulmuyorum.hem kardeslikten bahset kiyisina bu ayrimi ilistir.bu yuzden hic inandirici gelmemistir bu soylemler bana..

Ergenekon operasyonu bunlara karşı mı yapılmıştır, Türkiye kontrgerilladan kurtulmakta mıdır? Bu soruya verdiğimiz yanıt bellidir ve şimdi her nasılsa herkesin diline düşmüştür: Kontrgerilla yeniden yapılandırılmaktadır!

Sermayeyi, onun bekçilerini, katillerini, partilerini bir kenara koyalım... Bir kenara değil, öbür tarafa...

Bizim taraf nasıl örülecek?

Bizim taraf açık ve berrak bir tavırla örülecek. Saldırının içeriği belli. Bu içeriğe karşı ikirciksiz bir tutum alınacak, ikirciksiz tutum alanlar işbirliğini zorlayacak.

Dolayısıyla gericiliği bir demokratikleşme projesi olarak görenler olmayacak... Kendisi bir AB projesi olan Ufuk, Kürt hareketinin Avrupacı, Amerikancı unsurları olmayacak, liberal soytarılar olmayacak...

Emekçi dönüşür, işbirlikçi dönüşmez! Dönüştürücülük enerjimizi emekçilere saklayalım.

Siyasal planda bu kaygılarla hareket edenler ortaklaşır, ortaklaşmanın yolunu bulur. Piyasaya, işbirlikçiliğe, gericiliğe karşı konumlanış solda liberalizmin pespayeliğine karşı silkinenlere, Kürtler içinde Türkiyeli ve emekçi karakterli bir çözümü samimiyetle isteyenlere, kendini kemalist olarak tanımlayan ama düzenden kopmakta olan unsurlara cesaret ve güç vermelidir.

TKP’nin politikası budur. Bu bir yanıttan çok, çağrıdır.

Yazık... "Bu ülkede önce Kürt sorunu çözülmelidir" demekten başka siyaset bilmeyenler, bunu solculuk diye dayatanlar, artık açık bir biçimde yaşanan gelişmelere ilişkin tek bir söz söylemiyorlar. Müttefiklerini AB misyonlerlerinden, ABD ajanlarından, liboş peygamberlerden seçiyorlar...

"Çözüm"e damga vuran sermaye ekonomisidir: Ucuz işgücü, yeni yatırım alanları! "Çözüm"e damga vuran emperyalist siyasettir: Bölgenin "açık şehir" haline gelmesi, Türkiye'nin idareten gevşetilmesi!

Bundan neredeyse bir asır önce yükselen ve kısa süre sonra egemenliğini pekiştiren burjuva devrimine "karşı devrim" de, onu tarihsel olarak karşına al ve şimdi yalnızca Kürt sorunu ile ilgili olmayan, aslında temelde onunla hiç ilgili olmayan bir "çözüm"ü burjuva demokratik devrim diye kutsa!

Akıl fikir versin, kim verecekse...

Türkiye solunun bir bayrak sorunu var. Aslında bu sorun, sermaye sınıfının Türkiye soluna hediyesi. 1980 darbesine kadar böyle bir sorun gündemde değildi, en azından konu fazla önemsenmiyordu. Ama ne oldu? 1960'larda "siz bu ülkeyi satıyorsunuz" suçlamasıyla sıkışan kozmopolitleşmiş ve işbirlikçi patron sınıfı, 1970'lerin ikinci yarısından itibaren Türkiye'nin ulusal simgelerinden bayrağı bir baskı unsuru haline getirerek, sola "sen misin beni hainlikle, emperyalistlere uşaklıkla itham eden" dercesine meydan okumaya başladı.

Ülkenin kaynakları, kültürü, işçilerin emeği, fabrikaları kutsal değildi ama bayrak kutsaldı! Her şeyi satan ve bu sayede zenginliğini ve egemenliğini sürdüren sermaye sınıfı, elindeki bayrakla solu "vatan hainliği"yle suçluyordu.

Sol 1980'e zayıf ve hedefsiz olarak girmeseydi, sermayenin ve onun hizmetindeki devletin işi bu kadar kolay olmazdı. Ancak sol, iddialarından uzaklaştıkça kendisini bu toprağa yabancılaştırdı da...

Kabul etmek gerekiyor ki, faşist darbenin memleketten uzaklaştırdığı ya da darbeden kendisini korumak için Avrupa'nın değişik noktalarına dağılan on binlerce devrimci için Türkiye, özlem duyulan yurt olduğu kadar, karanlık ve acımasız bir zindandı da.

Evren ve arkadaşlarının ölçüsüz şiddet kullanımın ardında Türkiye solunu ülke toprağından koparma arzusu olduğu bugün daha iyi anlaşılıyor.

Büyük ölçüde başarılı oldular.

Ardından hep sürdürülen inkarcı ve ırkçı politikaları tırmandırarak Kürtlerin birlikte yaşama isteğini körelttiler. Yalnızca zorbalık ve şovenizmin kaynağı değil, Türkiye'ye ait hemen her şeyin Kürtler arasındaki değeri azaldı, sıfırlandı. Bu dönüşüm Türkiye solunu da etkiledi. İnsanlar Ege türkülerini utanarak söylemeye başladılar, Azeri ezgileri faşistlere terk edildi, bu toprakların değil tüm zaman ve mekanların en büyük enternasyonalist şairi Nazım Hikmet bile Türkçülük, milliyetçilikle suçlanabildi.

Bütün bu süreçte halklar arasında düşmanlık tohumları ekenlerin en önemli silahı bayraktı. Katili, işkencecisi, Amerikancısı, Avrupacısı, kaçakçısı, kara paracısı, sömürgeni, yani bu ülkenin bütün zararlıları kendi konumlarını korumak için bayrakla saldırıyorlardı.

Bu durum 1980'lerden sonra uzun bir süre sineye çekilmiş olabilir. Zalimlerin bayrak ve diğer sembolleri kullanım şekli bir tiksinti yaratmış da olabilir.

Ancak solun tarihsel sorumluluğu vardır.

Yukarıda kısaca özetlemeye çalıştığım durumu kabullenmek, "biz bir iddia taşımıyoruz, patron sınıfının bizi ittirdiği köşede kendi oyunumuzu oynarız" demektir.

Sol artık bu köşeye sıkışmışlıktan kurtulmalıdır.

Türkiye'nin bayrağının işbirlikçi sınıf tarafından etkili bir biçimde kullanılmasının önüne geçilmelidir. Bundan birkaç yıl önce, "biz bu bayrağı onların elinden alır, onları ABD, AB bayraklarıyla baş başa bırakırız" demiştik.

Bunu yapmak zorundayız.

Bunu yapmak bu topraklara sahip çıkmaktır.

Bunu yapmak, ben bu ülkenin yurtseveri, bu ülkenin devrimcisi, bu ülkenin komünistiyim demektir.

Bunu yapmak, sana meydan okuyorum, beni bu topraklardan söküp atamazsın iddiasıdır.

Bunu yapmak, Türkiye solunu tepkisellikten, çocukluktan ve iktidarsızlıktan çıkarmaktır.

Bunu yapmak, Türkiye solunu fetişe karşı fetişle yanıt verme saçmalığından kurtarmaktır. Bayrak sermaye sınıfı tarafından ancak bir fetiş olarak işe yarayabilmektedir; solun bayrağı bir sorun haline getirmesi de, onun fetişleştirilmesiyle ilgilidir.

Bu saçmalık sona ermelidir. Racon kesmeği solculuk sananların herhangi bir siyasi değeri yok; bayrağı bir milliyetçi silah olarak sola taşımaya kalkanlara aramızda yer yok; konuya ilişkin uçlarda gezinen, kah düşmanca tavır alan kah kongre salonlarına dev bayraklar asarak provokasyona zemin hazırlayan kimi Kürt siyasetçilerinden öğrenecek bir şeyimiz de yok.

Biz, bayrak meselesini kendimizce, yurtseverce ve komünistçe ele alır, çözeriz.

Bunu yaparız çünkü bu ülkeye sahip çıkmak gibi bir iddiamız var, ülkeyle ve onun sembolleriyle sorunlu olmayı kendimize yakıştırmayız.