İddianame dört dörtlük olsa bile Ergenekon’u demokratikleşmenin merkezine koymak bir efsane. İki darbeciyi yargıladığınızda Türkiye demokratikleşmeyecek. İki tane generalin hapse girmesi bizim arkasına hizalanacağımız bir demokrasi mücadelesi olmaz




Ergenekon iddianamesi bugün açıklanacağına göre hayal etmesi hiç zor değil: Bugün bazıları eli kalbinin üzerinde “İddianame inşallah fos çıkar” diye dua ediyor; bazıları da “İnşallah topunun birden defteri dürülür” diye...

Oysa bu “bazıları”nın dışında bir de kamu vicdanının bir dileği var bugün; o da şu:
“İçeriğinde ne yazarsa yazsın umarız bugün öyle bir iddianame açıklanır ki Türkiye yargıya karşı sarsılan güvenini tazeleme fırsatı bulur. Umarız bu öyle bir iddianame olur ki, hukukun ‘objektiflik, nesnellik, nedensellik, rasyonellik’ gibi gelmiş geçmiş tüm evrensel standartları yakalanır, hatta geçilir ve geriye hiçbir tartışma bırakmaz. En önemlisi de umarız aylardır ortaya atılan tüm iddiaları karşılayacak kadar somut, hukuki deliller ortaya konur...”

Dualardan hangisinin tuttuğunu gün içersinde anlayacağız, ama elimizi havaya açmadan önce Ergenekon’la ilgili beklentilerimizi bir kez daha gözden geçirmekte fayda var. İddianameden bağımsız, tamamen Ergenekon’a yüklediğimiz anlamlarla ilgili bir düşünme egzersizi...

Biz bunu siyaset bilimci ve Radikal yazarı Nuray Mert’le yaptık. Niçin Mert? Çünkü ne yargılananlardan taraf ne de yargılayanlardan... Ergenekon’la arasında duygusal bir bağ yok. O sayede de mümkün olduğunca özgür. Peki, “özgür ve isabetli” mi, yoksa “özgür, ama yanlış” mı? Ona da elbette ki herkes kendi penceresinden ve kendi özgürlüğü kadar karar verecek:

Efsaneleştirme var

Ergenekon için “efsane denmeyi hak ediyor” diye yazdınız; niçin böyle düşünüyorsunuz?

Bir kere şu soruyu yanıtlamak gerekiyor: Bu bir darbe girişiminin önlenmesi süreci midir; yoksa darbe girişimi hazırlamak üzere bir araya gelmiş, başaramamış, başarma ihtimali de tartışılacak bir çeteleşmenin yargılanması mıdır?
Veriler ikincisi olduğunu gösteriyor. O yüzden zaten bildiğim kadarıyla terör suçundan yargılanacaklar. “Terör bir suç mudur?” tabii ki suçtur, ama meseleyi birbirinden çözülmez hale getirip sonra bir darbe yapılacakmış da engellenmiş gibi takdim etmek, işte o bir şeyi efsaneleştiriyor.

Neyi efsaneleştiriyor?

Her şeyden önce demokratikleşme sürecini efsaneleştiriyor.

Yani sizin efsaneden kastınız “Ergenekon diye bir şey yoktur” anlamında değil?...

Hayır, benim dediğim tamamen demokratikleşmeyle ilgili. Elbette illa bir darbeyi engellemeniz şart değil, girişimi engellemeniz de bir siyasi inisiyatiftir ve siyasetin demokratikleşmesi açısından bu tür siyasi inisiyatif göstermeler önemlidir, hafife almayalım.

Mesela bazı insanlar diyor ki, “Sıkıysa Kenan Evren’i yargıla...” Şimdi ben bunu da makul bulmuyorum. “Vay, elinden geliyorsa onu yap” diye adamın önüne başka bir engel çıkarmak bence çok oyunbozanlık. O yüzden bu davada çerçeveyi net bir şekilde çizebilsek, belki daha hayırlı bir iş yapacağız ve kavga dövüş de daha azalacak.

Meşruiyet zedeleniyor

Siz nasıl bir çerçeve çiziyorsunuz?

Yani “Böyle bir çeteleşmeyle karşılaşıldı. Bunun bir sürü başka davada kolları, uzantıları var. O yüzden bu soruşturma bir network’ü çökertecek ve siyasi inisiyatif bunun arkasında...” Böyle bir çerçeveyle kalınmış olsaydı, bu konuda daha fazla insan anlaşabilirdi diye düşünüyorum.

Oysa?

Oysa bundan “Türkiye bir demokratik devrim yaşıyor” derseniz, bunu çıkarmanız zorlaşıyor. Neden zorlaşıyor? Birincisi bu davanın çevresindeki tartışmalarda gördüğümüz “bir büyük siyasi hesaplaşma” üslubu çok rahatsız edici. Bu demokrasi efsanesini kuranlar bunu görmezden geliyorlar ve hatta bana sorarsanız bu hesaplaşmada taraf oluyorlar. O yüzden Ergenekon, AKP’nin kapatma davasına karşı bir rövanş gibi takdim ediliyor ve bu da davanın meşruiyetini zedeliyor.

Ergenekon’un bir rövanş gibi sunulduğunu size düşündüren ne?

Böyle bir takdim... Böyle bir savunu... Bu terimler... Daha ötesi bir sürü skandal olmadı mı? Bazı belgeler medyaya niye sızdı? Bu kuşkular nasıl doğdu? Biz durduğumuz yerde “Bu bir rövanşist dava” falan demedik.

Çünkü bu böyle takdim edildi. Belki bu AKP hükümeti adına kötü bir piar’dı. Kötü bir medya iletişimi süreciydi. Neyse neydi, ama o siyasi iradenin arkasında duranlar ısrarla bunu rövanşist bir dille takdim ettiler. Bunun üzerinden karalamalar, suçlamalar, zanlılar icat ettiler, zamanından önce infazlar yaptılar. Bu bir; ikincisi ise bütün Türkiye değerlendirmeleri bunun üzerinden yapılmaya başlandı. Yani Türkiye’deki bütün siyasi gerilim Ergenekon üzerinden açıklanır oldu. Bir sorunu söyleyecek oluyorsunuz, “Hayır öyle değil, bu Ergenekon’un işi” diyorlar.

Sorunlu seçenekler

Mesela?

Mesela ben, “cumhurbaşkanlığı seçim süreci kriz yaratır” demişim. Bunu bana biri fısıldamış da ben öyle söylemiş falan değilim. Portekiz’den Türkiye’yi hiç tanımayan herhangi bir adamı getirin o da aşağı yukarı benim dediğimi derdi. O kadar bilinmeyecek, anlaşılmayacak mesele değil. Ama bir şey söylediğiniz zaman artık bir kesimin bütün analizleri Ergenekon üzerinden oluyor. Yani Türkiye’de hiç sosyal dinamikler yok, kültürel, tarihsel dinamikler, gerginlikler yok, sadece bir Ergenekon var. Bu şu demek:

“Üç beş tane Ergenekoncu oraya bomba atıyor, öbür tarafa sızıyor, medyayla bir kamuoyu oluşturuyor. Yoksa Türkiye güllük gülistanlık bir ülke.” Eğer iktidar buna gerçekten inanıyorsa bu başlı başına büyük bir sorun.
Mesela beğenirsiniz beğenmezsiniz ama laiklikle ilgili bir endişe var bu ülkede. Siz buna “Yok canım endişe değil, Ergenekon’un kışkırttığı bir şey” derseniz demek ki ya siz bu ülkeyi tanımıyorsunuz, ya bir kesimin endişeleriyle pek muhatap olmak istemiyorsunuz ya da bir “kaçış sendromu” içindesiniz.

Veya siyasi hasmınızı kasten zan altında bırakıyorsunuz...

En kötü seçenek de bu ve bunların dördü de çok sorunlu. O yüzden de ben “Türkiye buradan demokratikleşerek çıkamaz” diyorum. Çünkü bu çerçevede kurulan bir dava hukuk davası olmaz, siyasallaşır.

Darbe ihtimali sıfır

Şu söylenemez mi peki: Ne kadar siyasallaşırsa siyasallaşsın, Ergenekon sayesinde darbe girişimleri artık yargılanabilecek.
Burada benim arkadaşlarımla anlaşamadığım bir husus var: Ben darbe ihtimalini sıfır olarak görüyorum. Türkiye konumundaki bir ülke uluslararası konjonktürden böyle ipini koparmış gibi siyasal süreçler yaşayamaz. Şu andaki dünya konjonktüründe de Türkiye’de bir darbe olması açısından hiçbir uygun koşul, hazmedilebilir bir taraf yok.

Elbette 12 Eylül darbesini yaşayan bir demokratsanız içinizde inanılmaz kızgınlık, kırgınlık vardır. Şimdi de “İki tane general hapse girdi diye sevinme hakkımız yok mu?” diyebilirsiniz ama bu da bizim arkasına hizalanacağımız bir demokrasi mücadelesi olmaz.

“AKP’yi kendi derin devletini yaratma çabası içinde gösterecek hatalar yapılması...” Acaba bu da Ergenekon’u gölgeledi veya bu süreçten kuşkular duyulmasına neden oldu mu?

Acaba bu da Ergenekon’u gölgeledi veya bu süreçten kuşkular duyulmasına neden oldu mu?

Evet, siyasi iktidarın kullanılış biçiminde insanları ürküten hoyratlıklar gerçekten kuşku yaratıyor. Mesela bakıyorsunuz, önlenemez, gözü kara bir medya tekeli oluşturma gayreti var. En son atv-Sabah ihalesinde göz göre göre bir yandaşınıza kamu bankalarından kredi veriyorsunuz. Bu kadar medya desteğiniz var ama yeterli bulmuyorsunuz ve bu işi bir medyalar savaşı olarak görüyorsunuz. Hükümeti destekleyen medya çevresinde bu söylenti cidden çok hakim:

“Doğan medya tekeli olmasa, iki gazete şunu söylemese Türkiye’de her şey güllük gülistanlık olacak.”

Oysa buradan sizin hiçbir muhalefete tahammülünüzün olmadığı anlaşılır. Sindirme dediğimiz şey de illa polisle, askerle olmaz; çağımızda sindirme dediğimiz şey iletişim üzerinden olur. Biliyorsunuz İtalya’da da medya tekeline sahip olan Berlusconi habire seçim kazanıyor. Bu çağımızın problemi ama tek başına bu bile çok ürkütücü değil mi? Ben çok ürkütücü buluyorum.

Sembolik önemi var

Tüm bunlar size “Bir dakika, ne demokratikleşmesi” mi dedirtiyor?

“Ergenekon’u bütün demokratikleşme sürecinin merkezine koyma konusunda bir ihtiyatımız olması gerekir”, dedirtiyor. Ergenekon konusunda istediğinizi söyleyin, istediğiniz kadar önem verin, vurgulayın, büyüteçle üstüne bakın ama Türkiye’nin bütün demokratikleşme tablosunun merkezine bunu koyduğunuz zaman sorun çıkıyor diyorum.

Benim o “demokrasi efsanesi”nden kastettiğim bu. Yani orada iki darbeciyi yargıladığınızda Türkiye demokratikleşmeyecek. Elbette sembolik önemi var ama bu derece merkeze alınması ikna edici değil ve o zaman da kusara bakmasınlar “efsane” derim yani. Bütün sorunları Ergenekon’a bağlayıp onun tasfiyesiyle demokrasinin şahlanacağını düşünmek bana göre efsanedir.

Bu söyleşinin yayınlandığı gün, yani bugün, Ergenekon iddianamesi de açıklanacak; iddianameyi gördüğünüzde bu efsane fikriniz değişebilir mi?
Hayır, çünkü bizim bu konuştuğumuz kaygılar iddianame dört başı mamur bir iddianame olsa da geçerli. Hatta zaten iddianameyi baştan dört başı mamur kabul ederek bu kaygıları duyuyorum.
Yoksa benim anlatmaya çalıştığım kaygılar “Bunlar bunu diyor, ama acaba gerçekten Eruygur Paşa şunu yapmış mıdır?” türünden kaygılar değil.

Geçmişi tam sorgulayalım

Peki ya şöyle bir iddianame çıkarsa ortaya: Gazi olayları, Madımak, Hrant Dink, Malatya katliamı, faili meçhul cinayetler, Sarıkız, Ayışığı, Eldiven, ABD Konsolosluğu’nun önündeki saldırı... Hatta soğuk savaşın başlamasından bu yana kanunsuz ne varsa bu iddianameyle birlikte tartışmaya açılsa; bu ümitlendirir mi sizi?

Bütün devletlerin karanlık yüzü vardır ve eğer bu karanlık tarihi hakkıyla tartışacaksak ben buna çok taraftarım. Ama o zaman her şeyi tartışacağız. Geçen gün TV’de Nazlı Hanımı (Ilıcak) dinledim, soğuk savaş yıllarından söz ederken sivillerin silahlandırılması konusunu “Tabii o zamanlar bir komünist işgal falan olursa hani halk da kendini korusun diye böyle bir şey düşünülmüş” diye açıklıyor.

Be Hanım o zamanlar bu memleketin ordusu yok mu? Emniyet teşkilatı yok mu? Hangi şart altında sivil ahalinin silahlandırılması normal olur? Ama Nazlı Hanım, soğuk savaş döneminde kendi de taraf olduğu için, sahibi olduğu gazete bir soğuk savaş propagandisti olduğu için o konuları da hiç fazla deşme taraftarı değil. O yüzden o dönemle hesaplaşan falan çıkmaz, hiç merak etmeyin.

Gelelim daha sonraki 1980’in yeşil kuşak dönemine... O dönemde olan bitenleri de biraz sorgulayalım o zaman. Bazı dini cemaatler nasıl birtakım gizli işler yaptı, ödeneklerden, bilmem nelerden yararlandı, bunların hepsini dökelim ortaya...

Gerçekten bununla hesaplaşmaya muktedirsek yapalım. Herkes hazırsa ben çok memnun olurum doğrusu.

Ama orasını gösterelim, burasını göstermeyelim, işimize gelen bir zincir oluşturalım ve sonuçta öyle bir tablo ortaya çıksın ki bu mevcut hükümet demokrasi için canını feda etmekten kaçınmamış, ama hep bir gizli güç tarafından provokasyonla köşeye sıkıştırılmış olsun ve de zor zamanlarda karşısına çıkarılan Madımak gibi olaylar, hep bu provokasyonların işi olmuş olsun, yoksa dindar vatandaşımızın hiç suçu olmasın bu tür işlerde...

Hani eğer geçmişi nasıl böyle bir tablo çıkarabiliriz diye hizalarsanız kusura bakmayın ben buna sorgulama filan demem. Ve açık söyleyeyim, şu ana kadar toptan, her şeyi sorgulayalım diyen bu çapta bir çağrı da görmedim.

Laikler kötü bir azınlık muamelesi görüyor

Laik ve ulusalcı kesim kültürel anlamda bir istenmezlik, karalanmışlık üzüntüsü içinde. “Hak ettiler” der misiniz?
Hayır, demem. Ben toplumun giderek daha fazla kesiminin demokrasiye artık daha mesafeli olmasından, başka bir yere sav- rulmasından sadece kaygılanırım. Ama demokrasiden uzaklaşıyorlar diye sabah akşam sövmem. Zaten buna endişe değil, kızgınlık denir.

Oysa demokrasi gibi bir derdimiz varsa “Ne oldu bu insanlara?” sorusunu sormak gerekiyor. Ama bizim demokratların bir “Toplumun bazı kesimleri tozutmuş, manyaklaşmış vaziyette, bunlar zaten analarından faşist doğmuşlar” demedikleri kaldı. Ama bu kızgınlıkla halledilecek bir şey değil.

Ben laik kesimi, demokrat arkadaşlarımızın “vurun abalıya” diyebileceği bir çevre olarak görmüyorum doğrusu. Tam tersine kötü bir azınlık muamelesi görüyor bu kesim. İlla azınlıklar mezhepsel, etnik olmayabilir.
Bu manada laikler Türkiye’de ideolojik bir azınlık durumuna düştüler. “Kardeşim bu adamlar hiç empatiyi hak edecek adamlar değil, bu adamlar şişede durduğu gibi duran adamlar değil” diyenler çıkabilir.
Ama bir kere bütün bir çevreyi darbeci diye niteleyemezsiniz. “Asker müdahale etse ne olur?” diyenleri var, ama ona bakarsanız muhafazakâr çevrenin içinden de şeriatçılık çıkarırız.

Biz bunun kazıyıp arkeolojisini yapamayız. Bu işlerin tahkikat altına alınacak kısmı bellidir.
Nasıl bütün Müslümanların hepsini Hizbullahçı olarak görmek haksızlıksa bu da büyük bir haksızlıktır. Zamanında da solculara ve azınlıklara yapılmıştı bu üslup hatası. Şimdi ilginç olan ise demokrasi adına da bu üsluptan kur- tulamadığımızı görmemiz oldu. Yani bu üslubu sorun edenler de aynı üslubu kullandı.

Medyada cadı avcılığı başladı

Medya sanki karşılığı sokakta dahi olmayan bir çatışma yaşıyor; katılır mısınız?

Öyle bence ve o yüzden de çok rahatsız edici. Bizim işimiz toplumda var olanın ötesinde gerilimler yaratmak olmamalı. İtidal de itidal demiyorum, ama bu derece krizli bir ortamda özellikle kalemleri bu kadar sivriltmenin bir manası yok.

Mesela ben “Ergenekon’u takdim edildiği gibi bir demokrasi mücadelesi olarak görmekte kuşkum var” diyorum. Bunun üzerine “Vay senin nasıl kuşkun olur, sen yoksa Ergenekoncu musun?” demek büyük haksızlık.

Bu gerçekten “cadı avcılığı” diye addedilmeyi hak eden bir tavır. İnsanlar Ergenekon soruşturmasına karşı çok keskin bir tavır takınsa ne âlâ ama “Bir dakika ben senin kadar bu süreçte dörtnala gidemiyorum. Senin kadar emin değilim” diyen insana bile “Yakaladım ensenden” tavrının gösterilmesini çok çirkin buluyorum.

Bu derecedeki itiş kakışlar kalıcı olur. Anlam veremediğiniz, nedensiz saldırılar kişiselleşir. Bu dönemde bu tavrı gösteren arkadaşlarım mesela benim gözümde bir imaj oluşturuyorlar ve bu imajların unutulması da zordur.

kaynak:http://www.milliyet.com.tr

iyidir iyi iyi olucak insallah yakalasinlar ne kadar darbeci varsa alsinlar iceri eger sucsuz iseler aklanir cikarlar yeter artik millet iradesine saygili olsun herkes türkiye hukuk devletidir hakli haksiz ortaya cikar

kral1981, Kuddusi OKKIR da hakkını buldu mu¿? Ne bileyim, Asuman Özdemir'in hakkını bulmasına ne kadar kaldı¿? Boş konuşma ustası efendi, darbecilerin içeri alınmasını istiyorsan, Türkiye'ye daha evvel darbe yapmışların alınmasını isteyeceksin. Kenan Evren denen felâketin cezasını bulması için uğraşacaksın. Küresel mihrakların turuncu darbesini ülkemizde gerçekleştiren Tayyip'i ve ekibini darbeci olarak tanımlayıp defedilmeleri için çalışacaksın.

Her şeyden önce, o çok sevdiğin hocanın yanına, aynı suçtan hüküm giymesi gereken trilyoncu Cumhur'un da alınması için bağıracaksın. Bak bu yaşta aldılar hocanı, gözünün yaşına bakmadılar. Ya Çankaya'da keyif çatan ne olacak¿? Hani, o en başta sizin çok kin duyduğunuz Çevik BİR'den bahsetmiyorsun¿?

Ayrıca birine darbeci diyebilmek için, bir suçun olması-gelişmesi, kanıtlanması gerekir. Hem suçlu-suçsuz ortaya çıkacaktır diyeceksin, hem de mâlûm operasyonda alınanlara "darbeciler" yakıştırmasını yaparak hepsinin hükmünü peşin vereceksin. İddianâme'de "Darbe Günlükleri" adlı safsata yer alıyor mu¿? Haham Tuncay'ın ifadelerine yer vermişler mi¿? Yıllarca pekaka eşkıya terör örgütüne karşı mücadele vermişlerin, terör örgütü kurmak ve yönetmekle suçlandığının farkında mısın¿?