İnanın artık tiksiniyorum; “estetik güzellerinden”, süslü püslü, pahalı görünümlü sofralardan, şaşaalı yaşamlardan, edepsiz aşk ilişkilerinin topluma iyi bir şey gibi “satılmasından”, erkek mi kadın mı belli olmayan kişilerin görüntülerinden...
Kadın dediğin; doğru, bakımlı, temiz pak olur! Estetikli koca dudaklar, düzgün burunlar (sağlık dışı), kaşlar gözler yapay, tümden vücut yapay zaten... Olmaz, olamaz; kadın, benliğini kaybetmiş, yaşanmışlıkları silinmiş bir kadın olmamalı! Elleri kremli olabilir ama yılların yıpranmışlığı silinmemeli! Bir kadın makyaj yapabilir ama bu, “hayatının felsefesi olmalı” algısı ne kadar doğru? Eskiden annelerimiz kırmızı rujlarını hem dudaklarına hem de yanaklarına sürerdi. (Ben hâlen daha yapıyorum, çaktırmadan.)

Sofralarımız tabii ki, imkanlar dahilinde güzel, şık, temiz olsun. Olsun ama kesemize zarar vermesin. Masa üstü gereçleri yerli yersiz almak ne kadar doğru? Bir parça ekmek bulmakta zorluk çeken o kadar insanımız varken, gereksiz süslere elimiz gitmeli mi?
Para için aşklar da satıldı. Ah bu iradesizlik! İradesizlik artıkça ya da bilerek arttırıldıkça aldatmalar da boyumuzu aştı. Mutluluğu veya parayı başkalarında arar olduk. Kadınlar erkekler herkes sapıttı, sapık toplum olduk. Sapıtmak özgürlük sayıldı. Bilime, eğitime ise kelepçe takıldı.
Zengin insanların şaşaalı (gösterişli) yaşamlarını ortalığa saçmaları ne kadar doğru? Gençlerde oluşan algı şu; kısa yoldan zengin olmalıyım, ama nasıl?

“Cinsiyet tercihimizde özgürüz” konusu, başka bir tartışma maddesi. Sosyal ortam, iletişim bu kadar etkiliyken, belirsiz cinsel kimliklerimiz yine gençler üzerinde olumsuz etkiler yaratıyor. Soru işaretleri... Soru işaretleri... Bu konu bilimsel bir görüşle tartışılmalı!
Eskiden kol kırılır yen içinde kalırdı. Doğru idi. Ama şimdi yenler hep ortada... Tabii ki konuşalım, düşüncelerimizi söyleyelim, hakkımızı arayalım fakat açık seçik özel yaşantımızı gözler önüne sermeyelim.
Namus önemlidir. Namussuzluk öne çıkmamalı, gelir getirmemeli! Eski güzellikler korunmalı...