Güneş dallanıyor ruhunda,
Sıcak bir akşam ağacı ruhun.
Kırmızıyı desenlemiş yeşil bir ötü, ve mavi seyretmiş herşeyi,
Karanlığın imamları nefretle çiğnerlerken gerçeği.
Dökülsün! dökülsün... ağacın meyveleri .
Alev alev yükselen bir öykü...

Gözlerin kadar mı?
Gözlerin kadar mı? mavi şu gök yüzü...

Nefesim gerçek, ellerim dokunuyor tanrıya
Ölüm bir tek kelime
Gerçek serilsin gökyüzüne!
Yüreğim gözlerinden damlayan bir mavi!
Yüreğim kan kızılı bir renge selam duran ölüm!

Adını arıyordu karanlık bir perde,
Sislere bürünmüş kötülük işte.
Ağaçları kuru; İnsanlar ölü; Kış acısında sonbahar fonu.
Adını arıyordu kara kalem çizgilerinde cansız saçlar.
Soğuk beyaz bir rüzgar delip geçiyordu ruhumu.
Çamurlara gömülmüş ayaklar ve boynu bükük zaferler.
Yılgın bir yığın; Kanları siyah; Adları dram.
Kendinden nefret; Kendinden korkak; Kendine düşman.
Acı gülüşlerden kanı donduran suskun cığlıklar dağları yıkan!
Sırtlanlar yığını; Kuru, kara, nefret bir kalabalık işte; Düşman bize!

Sözler ,sözler...
Donup kalıyor ulaşamadan kendime.
Kendime anlaşılmaz, Kendime korkak, Kendime acımasız.
Göz yaşlarından yeşeren bir bulut; Bir tablo, özgürlüğe...
Adını arıyordu karanlıklar ortasında sinsice gelen ölüm.
Adını arıyordu korkak yığınlar.
Her nefrette kendi parçam, Her dövüşte kendim!
Damla damla dökülen kırmızı sıvı ellerimle tuttuğum bedenim .
Göz yaşlarımdan yeşeren bir bulut, mavi bir tablo özgürlüğe .
Öldükçe böyle..

Yalnız ve ağır ve suçlu ve bıkkın.
İpler boynunda ölüme bir tek nefes.
Karanlığa kör; Zindana ölü, Sağır bir sessizlik.
Adını söylemedim kendime.
Adını sakladım kendimden,
senden ve onlardan!
Adın özgürlüktü! sana bana ve onlara...

Tesekkürler. Yalniz, siir paylasimlarimiz yoktur.