HAZİN BİR HİKAYEDİR BU, ANLATMALIYIM SİZLERE

Ben bir kahin değilim ama yaşadım, sizlerin hiç yaşamadığını, sizlerin aklınıza bile gelmeyecek zor günleri yaşadım ve şimdi görüyorum. Bu sorunların da üstesinden geleceğimizi biliyorum, ama bu siyasetle değil, bu AKP ile değil.

Yıl 1992. Özal siyaseti ABD ile Irak konusunda anlaşmış ve yapılan harekât sonucunda, hiç beklediğimiz bir anda sayıları 20 bini aşkın teröristi karşımıza çıkarmıştı. Rahmetli Eşref Bitlis’in yok etmek üzere olduğu bu gruplar 93 Özal ateşkesiyle yeniden toparlanmış, karakol, köy demeden saldırıyordu bize.

“Ben devletim” diyerek çıkmış ortaya, halkımıza bir devletimizin olduğunu, bizi asla yalnız bırakmayacağını anlatıp duruyor ve hepsinin, kadın kız genç yaşlı, korucu olmasını istiyorduk. Çoğu kabul etti ama biri hariç…

Bu köy İran sınırında ama Irak’la bağlantılı bir köydü, bir de mezrası vardı elli hanelik. Korucu olmayı ve bizimle birlikte hainlere karşı mücadele etmeyi güçleri yetmeyeceği gerekçesiyle kabul etmediler. Etmediler ama biz yine o günlerde inandığımız devletimizin silahlı güçlerini hep bu köyün üzerinde tuttuk ve korumaya çalıştık. Ama bir gün…

Teröristlerin bu köye girdiğini ve erzak aldığını biliyorduk, bir işlem yapmadık, takip ettik. Önce ekmek istedi bu hainler ve köyümüz verdi. Ardından para istediler, istemeye istemeye olsa da, yine verdiler. Ama ya sonra… Her şeylerini istediler, sahip oldukları her şeylerini, aklınıza ne geliyorsa. Ve yine bir gün, bu köy devlete değil PKK’ya isyan etti, korucu oldu ve bir daha köylerine bu hainleri koymadı.

Bugün PKK siyasetçileri diyor ki Doğu Anadolu’da 4.500 köy boşaltıldı, kimseden ses yok. Çıkıyorlar ekranlara açık açık diyorlar ki Doğu’da 4.500 köy yakıldı, yıkıldı, insanlar göçe zorlandı diye, kimseden yine ses yok. Eğer ki bir ülkede demokrasi varsa ve gerçekten de bu ülke de 4.500 köy zorla boşaltılıp ve devlet güçleri tarafından yakılıp yıkıldıysa bir yetkilinin çıkıp bir açıklama yapması gerekir değil mi, ama yok! Yok çünkü beraber yürüyor bunlar, bu yönetenlerle aynı yollarda!

İşin gerçeği şuydu; Özal siyasetinin ABD ile anlaşıp karşımıza 20.000’den fazla katili bir anda çıkarması üzerine şaşırdık, ne karakolu ne de köyümüzü koruyabildik, geçici bir süre, bir ay gibi bir zaman. Ve bu zamanda bu hainlerin köye, mezraya girmesini engelleyemedik; girdileri ekmek aldılar, yemek aldılar ne zaman ki köylümüzün namus bildiği değerlere göz diktiler, işte o zaman kimi korucu oldu, kendini ve namusunu savundu, kimi ise tasını tarağını toplayıp göç etti. Göç hikâyesi işte budur.

Ama bugün karşı karşıya kaldığımız tehdit daha da ağırdır, çünkü Çiller siyasetinin kaderine terk ettiği ve birlikte PKK’ya karşı mücadele ettiğimiz bu halkımız Batı’ya göç etti, o gün bir yaşında olan çocuk şimdi yirmi yaşında ve kırgın. Özal ve Çiller’i takip eden AKP siyaseti şimdi bu halkımızı daha da öfkelendiriyor, daha da kaderine terk ediyor, daha da yalnızlaştırıyor, kasten ve bilerek, birbirimize düşman etmek için. İşte ikinci hazin hikâye de burada başlıyor…

Bugün şehitlerimiz karşısında sessiz kalanlar, bugün AKP’nin yarattığı tehlikeyi üç kuruşluk menfaat için görmezden gelenler, yarın Şemdinli’deki köyümüzün kaderine uğrayacak ve onlardan önce yine ekmek isteyecekler, verecek, sonra para, verecekler peki ya sonra?

Şemdinli’deki bu köyümüz zamanında bu yanlıştan döndü, umarız “boş ver, bana bir şey olmaz” diyenler de bu yanlıştan döner ve bir an önce bu siyaseti değiştirmek, çocuklarına ve ailelerine huzurlu ve güvenli bir ülke bırakmak için şimdiden harekete geçerler.

Ben bir kahin değilim ama yaşadım, sizlerin hiç yaşamadığını, sizlerin aklınıza bile gelmeyecek zor günleri yaşadım ve şimdi görüyorum. Bu sorunların da üstesinden geleceğimizi biliyorum, ama bu siyasetle değil, bu AKP ile değil.

Hazin bir hikayedir bu, kıssadan hisse almak size düşer, anlatana değil!

Erdal SARIZEYBEK, 11 Eylül 2012