İSPANYA’DA ‘YENİ DÖNEM’
İspanya seçimleri, Yunanistan seçimlerinden sonra, Avrupa’da bir ‘yeni dönem’e geçilmekte olduğunu, gözleri var görmeyenlere göstermiş olmalıdır.
Öte yandan, Fransa’daki ‘islamî terör’ baskınlarından ve özellikle de bölgesel seçimlerinden sonra Avrupa’da ‘ırkçılığın hortladığı’ biçimindeki yorumlara da açıklık getirmiş olmalıdır.
Ulusalcılık nedir ?
Bir parentez açmama izin verilirse, CHP’nin ‘çiçeği burnunda milletvekili’, Haluk Pekşen’in hukuk alanındaki birikimine karşın, sözlüklerde ‘ulusalcılık’ konusunda yeterli bilgi bulamamaktan yakınmasına yanıt olarak, Avrupa’daki son siyasal gelişmelere bakmasını önereyim.
Bilgi, demek ki herzaman, kara kaplı kitaplardan değil, İspanya’nın gözkamaştıran kumsalından da çıkarılabilmekte.
Son seçimlerde 40 milletvekiliyle parlamentoya giren Ciudadanos (Yurttaşlar) partisi de sağcı sayılabilir. Merkeze yakın liberal çükü, ama ‘uluslacı’.
2006’da Katalonya merkezli olarak doğuyor ama Katalonya’nın bağımızlığına karşı.
En çok karşı olduğu konular ise, yolsuzluk ve halk dalkavukluğu.
Yani İspanya’daki ‘Karabulut CHP’si’ne karşıt olarak kuruluyor.
O nedenle, Türkiye’de ‘Karabulut CHP’si içinde yer alındığında, dünya genelinde ‘yükselen ulusalcılık akımı’nı kavramak da zorlaşıyor.
Yolsuzluğun ‘hukuk’ konusu olduğu kadar bir ‘sistem’ sorunu olduğu anlaşılamıyor.
Solculuğun eski ‘SSCB madalyası’ olduğu sanılabiliyor.
İnsanlığın, Polyanna felsefesinden çıkarılabileceğine inanılıyor. vb
‘Demokrasi’nin ‘Denge’si
Demokrasi, kör bir insanın fili okşayarak tanımlandığı gibi de tanımlanabilir.
Hortumunu tutup, ‘bu hayvan kuyruğundan soluyor’ diye bir kanıya varılabilir örneğin.
Tıpkı, bizim ‘sosyal-demokrat CHP’lilerimizin yaptığı gibi, ne solu, ne demokrasiyi ve ne de sosyal-demokrasiyi bilmek şöyle dursun, kendi ilkeleri olması gereken ‘cumhuriyetçilik, ulusalcılık, halkçılık, laiklik, devletçilik ve devrimcilik’ ilkelerini bilmeden, ‘ırkçılık’ tanımlanmaya kalkılabilinir.
Oysa kapitalizmin ‘göreli gönenç’ döneminde yer etmiş bulunan, ‘almaşık düzen’, yani bir ‘sağ bir sol’ partinin sırayla iktidara gelmesi, ABD’de ‘Demokrat/Cumhuriyetçi’ gibi Avrupa’da da Sağ/Sol partilerin ‘sırayla’ hükûmet etme dönemi son bulmakta.
Bu durum, kimi çevrelerce ‘demokratik denge’ mekanizması olarak ileri sürülmekte idi.
Özünde yapay.
Ve gerek ‘demokrasi’ ve ‘gerekse ‘sosyal devlet’i filin kuyruğu gibi görmek idi.
Oysa hem ‘Devlet’ ve hem de ‘Siyasal Parti’ler ‘öz’lerini yitiriyorlardı.
İşte, girilmekte olan ‘yeni dönem’, önce ‘siyasal partiler’e bir ‘öz’, bir ‘nitelik’ kazandırmaktadır.
Ve tam da bu nedenle, ‘eski’ partilerin içi boşalmış kabuklarına sığınanlar, her yeni hareketi, kendilerince ‘ırkçı, şoven, aşırı gibi’ nitelemeye eğilimli olmaktalar.
Burun kıvırmaktalar.
Burunlarının sürtüleceğinden korkmaktalar.
Ne ki, burunlarının sürtülmesinden kurtulamayacakları da ortaya çıkmaktadır.
We Can Do It

Seçimlerde 69 Milletvekili çıkaran Podemos hareketi, ‘Nous pouvons’ diyor ; yani ‘yaparız’.
Ancak bu, İkinci Dünya Savaşı sırasında Amerikalı işçileri cesaretlendirmek için çizer Howard Miller’in ‘Onu da yaparız’ sloganına benzese de, ne 2008 yılında Hilary Clinton’un ne de Obama’nın seçim sloganı olan ‘We can do it’i değildir.
Yine, 2010’da yapılan ‘Ruh sağlığımızı sağlayıp, korkumuzu yeneriz’ Rally’sinin sloganı hiç değildir.
Ne de bizim ‘Bolu Valisi’nin ‘we can do it’i.
Bu slogan daha çok ‘biz de varız’ ya da Nazım’ın dediği gibi ‘bu memleket bizim’, buralarda ancak ‘biz’ olabiliriz demektir.
İşte, sözde sol ya da hakikî sağın anlamakta zorlandığı, bir bu ‘memleket’ bir de orada sadece ‘biz’in olabileceğidir.
Ve kim ki bizdendir bu memleket onundur da.
Anımsayalım; Fransız düşünür Mably ne diyordu?
« Fransa size ait değil tersine siz Fransa’ya aitsiniz ».
Olağanüstü bir kavramsallaştırma…
Ulusalcılıktan uluslararasıcılığa
Kimi güzel sloganlar, zamanla ‘uzdeyiş’lere dönüşebildiği gibi, kısır siyasal hareketlerin, anlamadan sahiplendikleri ‘kötü slogan’lara da dönüşebilmekte.
‘Yaparız’ sloganını feminist hareketlerin sahiplenmesi gibi.
‘Ortakçılık’ ideali de, bilinmeden saldırılan kör bir ‘anlayış’ olmuştu.
Uluslararasıcılık da öyle..
Oysa, evren insanlığın ortak malı değil midir?
Evrenin ıssız bir kısıyısında bulunan ‘dünya’ da öyle; ‘insanlığın ortak malı’dır.
Ama önce ‘herkes kendi kapısının önünü süpürecek’..
İşte kapısının önünü süpürmüş olmak ‘ulusalcılık’, ve herkesi görevini yapmaya çağırmak da ‘uluslararsıcılık’tır.
Demek ki ulusalcı olmadan uluslararasıcı olunamaz.
Ve ne de önce uluslararasıcı olup sonrada ulusalcı olunabilir.
Bizimkiler olduğu kadar, kimi sözde ‘uluslararası sol’un kavrayamadığı tam da budur.
Valence’liler ve Villareal’ciler uyanıyor
Türkiye’de Real Madrid ve Barselona kadar Valence ve Villareal de bilinir.
Topu topçudur da ondan.
Valence ve Villareal ise İspanyanın Kastellon bölgesinde yer alıyor.
Ve Villareal’in futbolcuları son beş yılın sonunda ancak geçen yıl Kastellon de la Plana havaalanından Prag’a uçabiliyorlar.
Niye mi?
Çünkü son yıllarda Kastellon bölgesi, kimlikçi/ayrılıkçı ve boğazlarına değin yolsuzluğa batmış ‘yerel yöneticiler’in baskısı altındadırlar.
Bir de, şu 2008 yılının iyi bellenmesi için yineliyorum, yedi yıldır ‘büyük bunalım’ en çok Kastellon’luları vurmuştur.

İşsizlik % 26’lara tırmanmış ve 25 yaşındaki iki gençten biri işsiz kalmıştır.
İşte İspanya seçimlerinde, başta Kastellonlular olmak üzere tüm ülke ne Halk Partisi ve ne de sözde Sosyalist Parti’ye değil, ya PODEMOS (yaparız) ya da CİUDADANOS (yurttaşlar) hareketine yönelmişlerdir.
Demek ki, uzaktan gelen her gümbürtüyü ‘Davul sesi’ sanarak ve oturduğu yerden seçimlerin sonuçlarına bakarak ‘Avrupa’da ırkçılık yükseliyor’ türü yorumlar yapmak yerine, biraz da çözümleme yapma yetisine sahip olmak gerekiyor.
‘Yaparız’ demek özünde ‘yapmak yetisine sahibiz’ (Nous pouvons) demektir.
Yeteneğiniz yoksa hiç bi b yapamazsınız.