KEMİK DAVASI
Geçtiğimiz Mart ayında, ‘Devrimci Karadeniz’ adlı örūtbağ (internet) sitesinde ‘Kemalistler 50 bin insan kemiğini Fransızlara nasıl sattı?’ bașlıklı bir yazı yayımlanıyor.
Tamer Çilingir derlemiș.
Gūya 1924 yılında Mudanya Limanından kalkan bir gemiyle Marsilya’ya 400 ton insan kemiği gönderilmiș.
‘Soykırım’a uğratılan ‘Rum’ların kemikleriymiș..
Kemikleri toplayıp satanlar ‘Kemalistler’..
Alanlar da ‘Fransızlar’.
‘Haber’ birkaç yönden ele ele alınabilir.
Ȫnce bu haberin yer aldığı ‘Ȫrūtbağ’ sitesinin ‘Devrimci’liğine bakılabilir.
Daha ilk bakıșta bu ‘Devrimci’liğin, Karadeniz bölgesinde yeniden bir ‘Pontus Devleti’ kurmak için yapıldığı anlașılabilir.
‘Halkların özgūrlūğū’ falan gibi ‘metafizik’, tarihsel materyalizmle ilgisi olmayan, hatta tarihsel materyalizmin ‘mahkum’ ettiği ‘Burjuva Demokratik Değerler’le yola çıkan bir ‘Devrimcilik’ ile karșı karșıya olduğumuz söylenebilir.
Bu tūr ‘metafizik’ savlara ‘materyalist’ bir temel olușturmak için de ‘kemik’ gibi ‘somut’ bir varlığa dayandırılmak zorunluluğu vardır.
Bu ‘çevreler’, bu tūr ‘yaklașımlar’, bu tip ‘devrimci’ler için ise, ‘atalarımızın kemiklerini sızlatmayalım’ sözū ‘metafizik’tir.
Demek ki, biribirinin tam karșıtı, ‘iki tūr’ ‘Devrimci’lik bile sözkonusu olabilmektedir.
Burada konu edilen ‘Karadeniz’ tūrū ‘devrimcilik’, kendilerine ‘devrimci’ sıfatı yakıștırsalar da, somuta inmek için ‘duyum’larla hareket ederler:
‘Koku almak’ bunlardan biridir.
Kemiklerin nereye gömūlmūș olabileceği, bunların nasıl toplanıp satılabileceği gibi konularla uğrașırlar.
‘Atalarının kemikleri’yle ilgilenen ‘Devrimci’ler ise, daha çok ‘insanî duygularlar’la hareket ederler.
Bu insanî duyguların nasıl ete kemiğe dönūștūrūlebileceği konusunda çaba harcarlar.
‘Metafizik’ten bir ‘meta’, bir ‘madde’ çıkarmanın mūcadelesini verirler.
Ataları bu yolda ‘ne yapmıș’larsa onun ‘ūzerine’ birșeyler koymanın, onu așmanın, onu biraz daha ileri götūrmenin mūcadelesidir bu.
Atalarının ‘kemiklerinin sızlatmamak’tan bunu anlarlar.
O arada toprağa dūșen ‘kemik’lerle uğrașmayı ise diğer varlıklara bırakırlar.
Gerçek ‘devrimci’lik, insanlığı ‘bir adım’ daha ileri götūrmenin adıdır.
‘Tūrkiye Cumhuriyeti’nin kurulușuna giden yolda, eğer ‘Pontus krallığı’ yıkılmıșsa, onun kemikleriyle ‘Karadeniz’ tūrū ‘Devrimciler uğrașabilirler.
Cumhuriyet kurulurken, Kemalistler ‘Osmanlının kemikleri’ni de kırmıș, toprağa gömmūștūr.
Ama II. Mehmet’in ‘kemiklerini sızlatmamayı’ da bir ‘erdem’ bilmiștir.
Onun insanlığa çağ atlatan ‘Fethi’ne selam durmuștur.
Devrimcilik, demek ki, Mustafa Kemal’in kemikleriyle uğrașmaktan değil, ama onu kemiklerini sızlatmamaktan geçmektedir.
Habip Hamza Erdem