KURULTAY GARİBANLIĞINI ÇALIŞTAY HEYECANI İLE AŞMAK…Dr. Noyan UMRUK

Kurultaylar partisinin evlere şenlik son kurultayının hemen öncesi ““TO BE OR NOT TO BE” OLMAK YA DA OLMAMAK ZAMANI” başlıklı yazı şöyle son bulmuştu:

“Yumurta artık kapıdadır… Dünyayı ve ülkeyi gerçekçi bir biçimde algılayan ve ayakları yere basan meşru bir alternatifin acilen oluşturulmasına katkıda bulunmak, siyasi mahfilleri buna zorlamak için azami çabayı harcamak tüm aklı başında kurumlar ve bu ülkenin uyanık yurttaşları için bir namus borcu haline gelmiştir(1)”
Ne yazık ki kurultay bu ciddiyeti göstermedi… Gösteremeyeceği de belli idi…

Kurultay oldu da ne oldu?

Genel Başkanın salı günleri meclis grup toplantıları kadar bile etkin olmayan, heyecan dozu son derece düşük, bilinenlerin flu bir tekrarından öteye geçemeyen konuşmasını partililer aralarında sohbet ederek, gülüşerek dinlediler…
Sonra da vasat bir tiyatro oyunu izlemişçesine, hiçbir coşku hissetmeden çekip evlerine gittiler…
Genel Başkanlık seçiminde iki yüzün üzerinde geçersiz oy çıkması, Başkanın parti meclisi listesini 23 kişinin delmesi de neticeyi pek değiştirmiyor…
Sonuç: Dağ zaten yoktu ama dağ olduğunu zannedenler için dağ fare doğurdu…
Her şeye rağmen…
Ancak her şeye rağmen Atatürk’ün partisi tek umut, hatta son umut, son kale…
Bu umudu canlandırmak, heyecanlandırmak ve de netleştirmek gerek…
Yüzde yirmibeşi aşmak, kitle partisi olmak, olabildiğince flu olmak değil ki…
Tam tersine ne denildiğinin kitlelerce anlaşılması, benimsenmesi, özümsenmesi demek…
Beğenilse de beğenilmese de ulusalcı sosyal demokrat bir damardan beslenen Atatürk’ün partisinin, halka, ülkenin hayati sorunları üzerinde konsensus sağlanmış, asgari müştereklerde uzlaşılmış net çözüm önerilerini, ülkenin gündemini oluşturabilecek biçimde artık korkmadan, ikircikli söylemleri bir yana bırakarak,yuvarlatmadan, çekinmeden söyleyebilmesi gerekmiyor mu?
Bunun zamanı gelmiş de geçmekte…

Bu durağanlık, umutsuzluk geniş katılımlı bir Çalıştay’la aşılamaz mı ?

İsteyen tüm üyelerin etkin olarak, halkın da izleyici katılabileceği bir Çalıştay’a gerçekten ve acilen gerek yok mu?
Doğrudan Demokratik siyasi katılım da tam işte bu değil mi? Böylece adeta bir netleşme, asgari müşterekleri belirleyecek bir kurucu meclis oluşturulmuş olmaz mı?
Hem İsa’ya, hem Musa’ya yaranmak nafile çabaları ya da işgüzarlığının sorumluluğunu paylaşmanın en akılcı yolu bu değil mi?
Bu Çalıştay süresi belirli genel görüşmeleri müteakip, içinden ülkenin temel sorunları ve bunlara çözümleri halk dili ile netleştirecek yine süresi belirli çalışma grupları oluşturulamaz mı?

Örneğin;

*Terör ,
*Etnisite,
*Din ve mezhep,
*İşsizlik ve Gelir Dağılımı vb. sosyoekonomik,
*Adalet, yargı, demokrasi ve özgürlükler…
*Dış Politika,
*Eğitim
*İzlenecek ekonomik-teknolojik, bölgesel gelişme modeli
*Çevre,
*Bir kitle partisinin nasıl oluşturulabileceği vb… (Örneğin; kendi ilinden seçimlere girmeye cesaret edemeyen kontenjan vekillerini gn.bşk. yardımcılığıyla yüceltmek yerine, Tunceli’ye Tunceli diyebilen bileğinin hakkıyla seçilen m.vekili ile mi ya da partinin ana damarlarından biri olan ulusalcı ve sol damarları tıkayarak mı kitle partisi olunur vb meseleler…)
*Sokak ve halkla bütünleşme vb…
Sorunlar hakkında TV’lardan da halkın önünde netleştirilecek çözüm önerileri genel kurulda çelişkileri giderilip, eşgüdümlenip izlenecek programın temel taşları haline getirilemez mi?

Sonuç:

Ve bu sonuçlar, kararlar gösterişli, heyecan yaratan bir medyatik kampanya, salon ve açık hava toplantıları ile sokağa, evlere indirilerek bir dip dalgası yaratılamaz mı?
Ve de böylece umutlar canlandırılıp, umutsuzluk içinde kıvranan geniş kitlelerin üzerindeki ölü toprağı atılamaz mı?
Zaten artık kimse iktidar beklemiyor; ama her tarafı sorunlar yumağına dönüşmüş bir ülkede gümbür gümbür bir muhalefet neden olmasın?

(1) to-be-or-not-to-be-omak-ya-da-olmamak-zamani-t41189.html