OCAK 1980

1980 yılının Ocak ayının ikinci günü Genel Kurmay Bașkanı hükûmete bir uyarı çekiyor; ültimatom ya da ‘son’ uyarı yani.
Muhalefet partilerinden CHP ve Millî Selamet Partisi de ülkede ‘demokratik hakların’ kısıtlanmasına karșı ișbirliği içinde olacaklarını bildiriyorlar.
Ordu ve muhalefet eleele sanki.
Ne ki hükûmet, o zamanki deyimi ile, kamuda ‘partizan’ca atamaları yapmaya devam ediyor.
Ve Ocak ayının 24’ünde hükûmet, bașbakanlık müsteșarının bașbakana sunduğu ve bir beyaz sayfaya sığabilecek sayıdaki önlemleri ‘ekonomide açılım’ kararları olarak açıklıyor.
Açıklıyor açıklamasına da, ülkede ișçi sınıfı belki de otuz yıl aradan sonra ulașamayacağı bir ‘örgütlülük’ içinde. Onlar da ‘24 Ocak Kararları’na karșı așamalı olarak ‘genel grev’e gideceklerini açıklıyorlar.
Üniversitelerde, bașbakanlık müsteșarının bir beyaz sayfaya sığdırdığı önlemler üzerine yüzlerce kitap ve makale yayımlanıyor.
O zamanki üniverseteler de otuz yıl aradan sonra ulașılamayacak bir ‘bilgi’ ve ‘nitelik’ tașıyorlar kușkusuz. Öğretim üye ve yardımcıları, o zamanlar, tümden yurtsever. Tümü ülkenin kalkınıp gelișmesinden yana. Tümü ülke kaynaklarının yabancılar tarafından sömürülmemesini istiyorlar. Tümü ne özel sektör ve ne de uluslararası kurulușlardan ‘bahșiș’ alıyorlar. Tümü ‘akçalı destek’ almayı aklından bile geçirmiyor. Tümü ‘kıt kanaat’ geçinse bile ‘ele el açmayı’ onursuzluk sayıyor.
Bilim adamları. Ama o zamanlar kușkusuz.
Hükûmet zorda.
İçeride destekçisi yok ama dıșarıda var.
Dıșarıdakiler de hükûmetle oynuyorlar bir bakıma.
OCDE Mart ayında yapacağı yardımı Nisan ayına erteliyor. O arada hükûmete
üç anlașma daha imzalatıyor.
ABD, Savunma ve Ekonomik İșbirliği anlașmaları imzalıyor.
Varolan ABD üslerinin geliștirilmesi yanında Batman’a ve Erzurum’a da üs kurayım diyor, Muș’a da..
Bu üsler gerekli ABD için.
N’olur ne olmaz.
Ya ișçiler Van’dan Hakkari’den yola çıkarlarsa Ankara’ya doğru!
Ya Ardahan’dan Kars’tan gelirlerse?
O arada Türk Parası her geçen gün pul olmaya devam ediyor.
Dolar bir yılda 17 Tl’den 77 Tl’ye fırlıyor.
Ülkede tam bir ‘birlik ve beraberlik’ yaratmanın zamanı aslında. Zor günleri dayanıșma ile atlatmaktan bașka çare yok.
Ne gezer?
Hükûmet inada devam ediyor ve umudu yurt içinde değil ama yurt dıșında arıyor.
Ödün verilecekse kendi yurttașlarına vereceği yerde yabancı kuruluș ve devletlere veriyor.
Ödün verdikçe de batıyor.
Bașbakanın müsteșarı hem bașbakanın hem de ülkenin altını oydukça oyuyor.
Mayıs ayında ișçi sendika liderleri tutuklanıyorlar.
Haziran ayında IMF ile üç yıllık bir anlașma daha yapılıyor.
Faizler serbest bırakılıyor.
Borç bulun da kaça bulursanız buluna gidiliyor.
Yiyin efendiler yiyine geliniyor.
Senlik benlik alıp bașını gidiyor.
Sokaklarda kim önce silahını çekerse öbürünü vuruyor.
Tam bir ‘Küçük Amerika’ olunuyor bir bakıma.
Ya da Teksas.
Devletten herkesin umudunu kestiği bir noktaya doğru yol alınıyor.
Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin ‘yıkılması’ için ne gerekiyorsa o yapılıyor.
Ve Eylül’de Hazreti Kenan ‘Devlet benim’ diyor.
Ya da padișah!
Ve Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin ‘yıkım iși’ böylece hızlandırılmıș oluyor.
Otuz yıl sonra bir bașka Ocak ayındayız.
Bazı șeyler benzese de bazıları benzemeyecek kușkusuz otuz yıl sonra.
Çünkü, ne diyor düșünür, bir derede iki kez yıkanılmaz.
Ocak 2010’dan sonra hiçbir șey eskisi gibi olmayacak.
Padișahlar ‘dıș kuvvetler’iyle birlikte gidecekler.
Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin yeniden ‘kuruluș’una geçilecek.
Ocak’tan Eylül’e ne kaldı ki?

Habip Hamza Erdem