SARAY KAÇ KAYMEYE YAPILDI ?
Beştepe’deki ‘Saray’ kaça yapıldı ?
‘En büyük havaalanı’, diğer havaalanları, Osmangazi Köprüsü, Orhangazi viyadüğü, şehir hastahaneleri, orası burası ‘kaça yapıldı ?’ diye sorup duruyoruz.
Daha doğrusu ‘Aslan muhalefet’imiz soruyor, ama ‘Ticarî sır’ diye, ‘Devlet’ten bir yanıt alamıyor.
Çünkü bu aynı zamanda bir ‘Devlet sırrı’ ve ‘Devlet’ de tam bir ‘tüccar’!
Şu ‘sır’ konusu ayrıca incelenebilir, ama Parvus Efendi’nin ‘Türkiye’nin Can Damarı’ başlıklı çalışmasından şu alıntıyla başlayabiliriz:
“Bir keresinde Sultan Abdülmecid, Dolmabahçe Sarayı’nın kaça mal olduğunu anlamak istemiş ve bu nedenle Maliye Bakanını huzura çağırarak sarayın kaça mal olduğunu sormuş.
Bakanın yapılan masrafın 3500 kuruş olduğunu söylemesi üzerine, Sultan bunun nasıl olabileceğini sormuş.
Bu kez Bakan, sarayın yapılması için aslında 70 Milyon frank’ın gerekli olduğunu, ama bu 70 Milyon Franklık ‘kaime’ çıkarmak için, 3500 kuruşluk kağıt ve mürekkep harcandığını, bunun dışında ‘Hazine’den ‘beş kuruş’ çıkmadığını söylemiş”.
Bu ‘tarihsel gerçek’in, Türkiye’de son yirmi yılda binlerce ve hatta yüzbinlerce kez işlendiğine 80 Milyon yurttaşımız doğrudan tanıktır.
Şimdi, bizim ‘Böyyük ekonomistler’imizin, her gün televizyonlarda, şurada burada ‘para politikası’, ‘maliye politikası’, ‘kur’ –‘mur’ üzerine kestikleri ahkâmı bir kenara koyarak, şu ‘kaime’ üzerine bir çift laf edebiliriz.
Sorulursa, ‘kaime’ için ‘kağıt para’ denilerek geçilebilir.
Ancak, bence ‘kaime’ kağıt para ve banknot değil, ama Fransızların ‘assignat’ dedikleri şeydir.
Eğer böyleyse, halk deyişiyle bu ‘kayme’nin ‘para’ ve ‘kredi’nin ötesinde öylesine bir ‘rol’ü vardır ki, neresinden bakılsa bir ‘Devrim’ ya da ‘Karşı-Devrim’ aracı olarak kullanılabilir.
Nitekim Büyük Fransız Devrimi sırasında başvurulan bu ‘kayme’ (assignat), devrimciler tarafından ‘ulusal birliği sağlama aracı’ (instrument pour cimenter l’unité nationale) olarak görülmüş idi.
Çünkü ‘Devlet’in olağanüstü bir borcu vardı ve hem ekonomiyi canladırmak ve hem de ‘Klise mallarını kamulaştırmak için’ ‘para’ya gereksinme vardı.
Kaldı ki İngiltere’de benzer bir uygulama yapılmıştı.
Oysa, İngiltere’deki uygulama, Devlet’in ‘karşılıksız para basması’ yoluyla bir ‘finans oligarşisi’ yaratmanın aracı olmuştu.
Adam Smith’in yakın arkadaşı Edmund Burke (1729-1797), doğası gereği ‘kurulu düzen’i savunmakta ve ‘aristokrasi’nin (aristocratie naturelle) de ‘toprak aristokrasisi’ ve yeni gelişen ‘kapitalist aristokrasi’den oluştuğunu bilmekte idi.
Ve ‘politik istikrarı’ (stabilité politique) sağlamak için ‘ekonomik canlılık’ yaratmak, bunun için de ‘kamusal kredi muslukları’nı açmak gerekiyordu.
Fransız devrimcileri de, en azından Devrim günlerindeki ‘sıkıntı’yı aşmak için ‘assignat’ya yani ‘kayme’ye başvurmak zorunda kaldılar.
Yani, bir ‘başka amaç’la başvurmak zorunda kaldıkları ‘Kayme’nin, sonunda dörtnala kalkan enflasyon ve yeni bir ‘oligarşi’ yarattığını gördüler.
Tartışmaların neredeyse yarım yüzyıldan fazla sürdüğünü belirterek, Türkiye’ye dönebiliriz.
Türkiye’de modern adı ne olursa olsun, şu özel/kamu ortaklığı mı nedir bilinmez, özde ‘kayme sistemi’, Cumhuriyet dönemi kamu mallarını, sözcüğün tam anlamıyla ‘cebe indirmek’ ve yukarıda adı sayılan ve sayılmayan sözde ‘yatırım’lar aracılığyla, 80 milyonluk bir halkı (ne yazık ki henüz ulus olamadı!) doğrudan ‘sömürmek’ demektir.
Bu sistemin ‘ekonomisi’ de budur, ‘politikası’ da..
Bütün bunlar olurken, hükûmete ‘ekonomi politika’nızı düzeltin, yoksa ayıp olur falan diyen her kim olursa olsun, ya aymazdır ya da bu sistemin ‘yarıcısı’.
Gerisi lafı güzaftır.