ŞİDDET’İN Ş’Sİ
Ben yazılarımda ‘Devrimci şiddet’ten söz ettiğim zaman, sıradan yurttaşların bir şey anlamadığı kesindir ama azıcık mürekkep yalamışlar hemen Max Weber’e koşarlar.
Güya Max Weber, Devlet’i tanımlarken “meşru şiddet tekeli” olarak tanımlamışmış.
Bu bir tümcelik tanım, filozof denilebilecek bir sosyoloğun tüm tezlerinin özeti olabilir mi?
Kuşkusuz olmaz ve Weber özde, tarihsel geçmişiyle bir insan ‘tip’lemesi üzerinde çalışmış ve o arada, evet evet ‘politikacı’nın ne kadar ‘insan’ olabileceği üzerine tezler geliştirmiştir.
Bu konu derin ve başka yazılarının konusudur diyerek geçiyorum.
Ancak şu ‘Şiddet’ sözcüğünün bir tek anlamı mı var diye sormak isterim?
Ya da sadece ‘kaba güç’ anlamına mı geliyor?
Örneğin benim ‘vatan sevgimin şiddet’ini, hangi aymaz ya da makina ölçebilir?
Bir aşığın aşkına olan ‘aşk şiddeti’ni kim tasavvur edebilir?
Kuşkusuz haksızlık ve adaletsizliğe karşı duyulan ‘öfke’nin de bir şiddeti vardır.
Yani her şiddet bir ‘fiziksel güç’ gerektirmeyebilir.
Ancak, kabaca kısasa kısas denilebilecek aşamada ‘aynı şiddette’ bir tepkinin verilmesinden doğal bir şey olamaz.
Bir hastanın ‘ateşi’ için ‘şiddetli’dir demiyor muyuz?
Ya da ‘ateşli’ bir konuşmadan söz edilmiyor mu?
İşte benim ‘Devrimci şiddet’le anlatmak istediğim, bir devrim ruhu ve bir devrim ateşinin şiddetidir.
Ve bu ateşin bir ‘erdem’e ya da bir ‘fazilet’e dayanması gerektiğini söylüyorum.
Erdemsiz ‘şiddet’in, kabul edileceği üzere ‘kabalık’, ‘alçaklık’, ‘deyyusluk’, ‘delleklik’ ve ‘dingillik’ olacağını kim yadsıyabilir?
Öte yandan, bir halkın çoğunluğuna ‘edepsiz’, ‘sürtük’ ve benzeri tonlarca hakaret yağdıran birine ‘edepsiz’ senin anandır, karındır, kızındır gibi bir karşı çıkış ise, ‘şiddete aynı şiddetle’ karşı çıkmak olacaktır.
Peki ama bu bir ‘politikacı’ ise ve Devlet’i şu ya da bu yolla ele geçirmişse?...
Buna ‘şiddetli karşı koyma’ya ‘Devlet düşmanılığı’dır denilebilir mi?
Kaldı ki, Devlet bir ‘kişi’ ya da ‘hanedan’ değil ama kimi ‘kurum’ ve kuruluş’lardır.
Ve Max Weber, bu ‘kurum’ ve ‘kuruluş’ların belli bir yasal çerçeve içinde hareket edeceklerini de söylemektedir.
‘Meşru şiddet’ derken, hem ‘yasal’ ve hem de ‘ahlakî’ bir çerçeve çizmektedir, ki onların da kendilerine belli bir ‘sorumluluk’ yüklemektedir.
Ancak ne var ki, Türkiye’de sadece at izi it izine karışmamış ama tüm kurum ve kuruluşlar belli bir kişinin izine girmişlerdir.
Ne anayasa ve ne de yasaların uygulanmadığını, ben değil ama bütün hukukçular söylemektedirler.
Şimdi RTÜK’çü Ebubekir, Dezenformasyoncu Fahrettin ya da bakan diye ortalıkta dolananların hiç birinin yasa ve anayasayı taktıkları söylenebilir mi?
Eğer durum buysa ve örneğin birinin tapulu malına el koyulabiliyorsa, burada ‘öfkenin şiddeti’nin yeterli kalmayacağı da açık değil midir?
Lafı uzatmanın gereği yok; eğer ‘meşruiyet’ ortadan kalkarsa, yeni bir meşruiyet kuruluncaya ve belli bir denge kuruluncaya kadar şiddetli çatışmalar olacak demektir.
Zaten ‘Demokrasi demokrasi’ denilen her ne ise o, işte bu ‘denge’ halinden başka bir şey değildir.
Yoksa ‘demokrasi’ ne bir ‘erek’ ve ne de bir ‘ülkü’dür.
Hele hele ‘sandık’ hiç değildir.
Çünkü ‘sandık’, ulaşılması istenen ‘denge’nin sadece ve yalnızca bir ‘aracı aracıdır’.
Şimdi CHP’nin koyacağı sandıklar, bu anlamda birer ‘aracı araç’ olabilirler.
Ve böylece bir ‘yumuşak geçiş’in aracısı da olabilirler.
Oysa ben, en az on yıldır Dr Recep ve tayfasının ‘yumuşak geçiş’ten yana olmadığını ve önünde sonunda şiddetli bir çatışmadan yana olduklarını yazıp duruyorum.
Ancak çatışmanın ‘şiddet’inin ne olacağını kestiremem.
Sadece Ahmet Arif’e dayanarak; “Dayan Tırnak ile, diş ile/ Umut ile, sevda ile, düş ile/ Dayan rüsva etme beni” diyebilirim.