Kendini devlet yerine koyup laikliğe aykırıdır deyip dinî söylemden kaçmak gibi bir durum olması için, hiç değilse dinin bilinmesi gerekir. Oysa bilinen din midir? Yoksa din diye bilinen, çoğunlukla öne çıkmış birey veya kümelerin eylemleri ve söylemleri midir?

Toplumun önemli bir bölümü şeyhlere, şıhlara, hocalara bel bağlayıp bunların izinden gidiyor ve daha da önemli bir bölümü hurafelerle, alışılagelmiş kalıplarla duyduğuna, gördüğüne inanıyor. Durum böyleyken onların savlarıyla değil, dinin -sözdeşi Kutsal kitabın- savlarıyla konuşmak gerekir.

Böyle yapınca görülecektir ki (bildiği sandığını, inandığı biçimi koruyan) yurttaşlar içinde en ateşli karşı çıkıcılar dahi bir süre sonunda daha sakin ve dinleyici olacaklardır.

Öyleyse böyle yapmanın, kutsal kitabın dilini konuşturmanın yolları tartışma konusu olmalıdır.

Ülkesine vatanına milletine bağlı samimi insanların kendilerini nitelerken kullandıkları kelimeler (Atatürkçü, Müslüman v.s) uydurulmuş din ve uydurulmuş Atatürkçülük tarafından kirletilmiştir. Kelimelerdeki bu kirlenmişlik samimi ve iyi niyetli insanların bir masa etrafında toplanmasına mani olmaktadır. Ülkede mevcut iki ana kol Atatürkçülük ve dindir. Atatürkçülüğün aklı ve bilimi yücelttiğinden şüphe yoktur. O halde dinin pis tortusu kaldırılarak Kur’an’ın akla ve bilime yönlendiren ışığı ortaya çıkarıldığında mücadele için yeni bir cephe açılmış olur.