Son İstiklal Savaşı gazisi Yakup Satar, hayatını kaybetti.

Son İstiklal Savaşı gazisi 110 yaşındaki Yakup Satar, evinde hayatını kaybetti. AA muhabirinin aldığı bilgiye göre, Hacı Seyit Mahallesi'ndeki evinde kızlarıyla yaşayan gazi Satar saat 22.50 sıralarında hayata gözlerini yumdu. Şanlı Mücadele'nin son kahramanlarından Yakup Satar, 1898 yılında Kırım'da doğdu. Ailesiyle Eskişehir'e göç eden Satar, Osmanlı Devleti'nin 1. Dünya Savaşı'na katılmasıyla Basra Cephesi'nde savaştı.

Sakarya Meydan Muharebesi'nde de düşmana karşı mücadele eden Satar, savaş sonunda Eskişehir'e döndü. Uzun süre çiftçilik yapan Satar, eşini kaybetmesinin ardından kızları Zekiye Tali ve Bedriye Kalaş ile yaşıyordu. Satar'ın, 6 çocuğu, 50'ye yakın torunu bulunuyor. Son 10 yıldır çeşitli rahatsızlıkları nedeniyle evinden dışarı çıkamayan Gazi Satar, geçen yıl dünyaya gelen bebeklerle torunlarının torunlarını görmüştü.

---

Mekanin cennet olsun Yakup Dede. Canin pahasina kurtardin bu vatani, gogsunu mermilere siper ede ede, Vatanini herseyden ozge bildin. Ama senden sonraki nesiller, yani bu isgali ve savasi yasamayanlar, hazir bulduklari ozgurluk ve bagimsizligin kiymetini anlayamadilar. Insallah olmaz, fakat oyle gozukuyor ki, bir tane de onlar yasayacaklar. Ama ne olursa olsun Turk Gencligi emanetinizi ve namusunu koruyacaktir, rahat uyu dedecigim, gozun arkada kalmasin, Mekanin cennet olsun.

Kemal'in Askerleri

Allah rahmet eylesin.

Allah razı olsun.

Bugün ayaktaysak Onlar sayesindedir..
Allah gani gani rahmet eylesin, her zaman dualarımızda yerleri mevcuttur..
Yaşarken kıymetini bilebildik mi, O'na hakettiği saygıyı, sevgiyi verebildik mi acaba!!
Bana en çok dokunansa, memleketin bugünkü halini gördükten sonra dünyaya gözlerini yummasıdır..

ne yazıkki gazi, ömründen kısa bir zaman zarfında hem bir milletin kurtuluşuna hemde aynı milletin esaretine tanık olmuş.onun için bizden çok daha acı olsa gerek.Allah razı olsun mekanı zaten cennettir onun için sadece geride kalanlarına sabır diliyorum

Allah rahmet eylesin. Ortaokul, lise yıllarımda Tarsus'ta Muharip Gaziler Cemiyeti'nin bir şubesi vardı. Ben okul çıkışlarında derneğe gider onların Kurtuluş Savaşı anılarını dinlerdim. Sadece milli bayramlarda değil hemen hemen her gün kalpak giyerler ve göğüslerindeki İstiklal madalyalarını gururla taşırlardı. Onlarla yaptığım söyleşiler yerel gazetelerde yayınlanmıştı. O günleri anlatırken adeta yaşarlar ve bana da yaşatırlardı. Hele milli bayramlarda 80-90 yaşlarında olmalarına rağmen çakı gibi önümüzden geçmeleri beni çok duygulandırır ve memleketin içine düştüğü durumla onların mücadelesini verdiği değerlerin oluşturduğu zıtlıktan dolayı ağlamaya başlardım. Bembeyaz sakalları, dimdik ve zayıf bedenleri, taşıdıkları inanç ve gururla ölünceye kadar anılarımın en yüce kısmını işgal edecekler. Son gittiğimde bir tane bile kalmamıştı, dernekten de eser yoktu. Uzun süre kimsesizlik duygusu yaşadım. Onlar benim yakın tarihimle aramdaki en güçlü bağdı. Onların vermiş olduğu mücadeleyi bugün sıfırlayanları Allah da tarih de affetmeyecek.

Allah Rahmet Eylesin...

Allah bize onlarin yüzüne utanmadan bakabilmayi nasip etmistir insallah...

Ben gazilerin bir kismi ile yüzyüze gelme firsatini bulabilmis insanlardanim. Bu konuda kendimi inanilmaz sansli buluyorum. Onlarin sahsiyetinde sehitlerimizle de tanismis gibi hissediyorum kendimi.

Hani anlat deseniz neler anlattilar inanin bir iki yoksulluk hikayesinden ötesi yok gibi. Ama öyle bir ruh halini ben simdiye kadar görmedim. Bana öyle bir his vermislerdi ki o gün orada (o zamanlar 90li yaslarda olduklarini tahmin ediyorum) birileri vatan elden gidiyor dese belindeli küfllü kilica sarilip kaplan gibi firlayacaklardi.

Bunlari anlatirken bile kendimden utaniyorum.. bu sedeple bigün onlarin yüzüne bakabilece miyim diye hala kendime sorarim...

allah rahmet eylesin

Bir Yakup Dede gider, Bin Yakup gelir...
Başımız sağolsun...