Yazarlarımız; Şamil Tayyar ile Diğerleri...

Erdal SARIZEYBEK

Ülkemizde yazarlar var; yazar ne olabilir ki? Olan biteni yazar, olaylar hakkında düşündüklerini yazar, olayı görür yazar, düşünüp yazar, düşünmeden söyleneni yazar, kısacası bizde yazar çoktur…

Bizde yazar gerçekten çok; köşe yazarı var, haber yazanı var, yaşadığını ya da yaşamak istediğini yazan var, istediğini yazan ya da istemeden yazan yazar çok bizde….

Bizim ülkemiz gerçekten bir yazarlar cenneti; bilmeden yazan, bilmediğini bilmeden yazan, yazması gerekeni yazan ya da söyleneni yazan, para alıp yazan ya da yüreğini bize açıp gönlünü yazan yazar biz de çok.

SİZCE "YAZAR" NE DEMEKTİR?

Belli bir konuyu çeşitli kayaklardan araştırıp halkımıza doğru bilgi vermek için çaba gösteren ve tarihsel kaynaklardan bulduğunu kaynak gösterip yazan yazardır. Kararı okuyan verir; kaynak nedir, araştıran kimdir, araştırana kaynak olan kimdir, hem araştırana hem de kaynak olana destek veren kimdir, halkımız tüm bunları sorur soruşturur kendi kararını verir, okur ya da okumaz, halkın bileceği bir iştir bu...

Akademik yazarlarımız vardır, uzman, doçent, profesörlerimiz vardır, ilim yolunda araştırırlar, yazarlar. Biz de okuruz öğreniriz, bundan bir şikâyetimiz olmaz, aklın yolu ilim, ilmin yolu ise akıldır, bu da hepimiz de var zaten.

Sorun olan günümüzde; akıl değil, ilim değil, akademik çalışma yapanlar değil, yaşadığını yazan değil, hepsinin dışında, yaşamadan, görmeden, yaşayıp görenlerin sesine kulak vermeden, havaya göre, suya göre, rüzgarın esişine göre, şahsi çıkarlarına göre, günü yaşamak için yarını yok edebilen zihniyete göre yazan yazarlar, bizim asıl sorunumuz bu yazarlardır.

Peki, böylesi yazar var mı bizde?

Yazılı ve görsel medya ile hiç yakınlığımız olmadı bizim. 2005 yılında kendi isteğimizle çok sevdiğimiz ordumuzdan ayrıldık, emekli olduk. Baktık ki, şehit haberi çok, çok olan haberlere karşın gerçeği yazan yok, kızdık ve yazdık; Şemdinli’de Sınırı Aşmak.

Dedim ya kararı halk verir, bu kitabı sevdi halkımız, okudu, halkımız okudukça biz de yazma isteği doğdu ve yazdık, yazar olmadan, “ben yazarım” da demeden.

Bu kitap bir kahramanlık destanıydı, insanlarımız okudu ve sevdi. Şemdinli’de anlattığımız her çatışmada, her yardımda, her kucaklaşmada, her nefes alışta insanımız kendinden bir parça gördü bizde ve sevdi. Yazan yazarlar bu kitaba yakın ilgi gösterdi ve bizim için “kahramanlarımız” dedi.

Diyorlar ya “demokraside güç halktır, biz de halkımızdan alıyoruz gücümüzü”, diye, biz de öyle düşündük, madem ki halkımız yazdıklarımıza değer veriyor dedik, tekrar yazdık ve adına Hesaplaşma dedik.

İlk şaşkınlığı burada yaşadım ben, hesaplaşma deyip kaybettiklerimizin hesabını sormak istedim ben, ama hiçbir yazar dönüp bakmadı bile bize, neden?

Ne vardı ki bu kitapta; önce şehidimizin hesabı, sonra sınırlar, sınırlardan yapılan kaçakçılık, ardından kaçaktan haraç alan terör, hepsini yazdım ben, ama kimse dönüp bakmadı bize, bize kahramansın diyen yazarlardan da hiç ses çıkmadı…

Aldırmadım. Dedim, halkımız var bize güvenen, yaz evlat deyip tekrar yazdım ve bu kez “İhaneti Gördüm” dedim.

Yanlış anlamış yüreği kara olanlar, sanmış ki ihanet eden biziz, yani ordu, yani asker, yani Mehmetçik, dört bir yandan yazdılar bu kitabı, Mehmetçik hain demeye çalıştılar ama tutmadı. Çünkü yanlış okumuş bu okuyanlar, okuduğunu sananlar yanlış yazmış, sonradan ortaya çıktı bu, anladılar ki yüreği ve düşüncesi kara olanlar biz değilmişiz. Anladılar yanlışlarını, ama iş işten çoktan geçmişti ve yazdıklarımız yüz binlere ulaşmıştı.

Yıllar yılları olaylar olayları kovaladı, karakollarımıza baskınlar oldu, baskını yapan ve yaptıranları görmezden gelen karanlık yüzler, biz sizlerin evladı Mehmetçiğe “hain” demeye kalktılar.

Çıldırdık, kendi bir başımıza tüm medyaya meydan okuyup yalan dedik ve yalan olduğunu ispatlayan kitabımızı yazdık; Son Harekat Kod Adı Yahuda.

Bunu da yanlış anlamış yüreği, gönlü, kalemi karanlık olanlar, sanmış ki, Son Harekat'ta Yahuda bize yardım edecek! Ondan destek almak gerek, ona güvenmek gerek, ülkeyi Yahuda’ya teslim etmek gerek, yanlış anlamış bizi karanlık gözü olanlar.

Bakmışlar, okumuşlar, tekrar okumuşlar bu kitabı, görmüşler ki, onların bildiği Yahuda ile bizim bildiğimiz Yahuda farklı. Biz demişiz, Yahuda’ya karşı olmak için güç olmak gerek, birlik olmak gerek, onlar demiş; Yahuda demek biz demek!

Anlaşamadık...

Nasıl yazmış isek bu kitabı, okuyanlar bile sonradan anlamış "bugün yapılan ayrıştırmanın bir Yahuda planı" olduğunu….

Engelledi Yahuda gücü, kitabı sizlere ulaştıramadık, bu kitabın sizlere ulaşmasını kendi gücümüzle bile sağlayamadık, ama başka bir çare bulduk biz; aldık elimize çantamızı, il il dolaşıp sizlere anlatmaya başladık…

Biliyoruz ki yapmak istediğimiz iş zor; olsun, ne demiş evladımız Mehmetçik; "Ana , zoru başarırız, imkansızı yapmak ise biraz zaman alır, sen merak etme ana", biz yine de başarırız.

Bu düsturdan yola çıktık, il il dolaştık, anlattık ve dinlediler; insanımız, halkımız bizi dinledi ve inandı, işte biz gücümüzü orda kazandık, bize inanan insanlardan gücümüzü aldık...

Şimdi karanlıklardayız ve bu çağrıyı yüreğimizin sıcaklığına inanan insanlar için yapıyorum; Gidişat iyi değil.

Gidişat iyi değil, çünkü yüreği sağlam insanlar yalnızlığa itiliyor.

Gidişat iyi değil, çünkü inandığımız her şeye saldırılıyor; güvendiğimiz insana, inandığımız değere, Kul hakkına, doğruya, dürüste, hakka ve hukuka, her şeye saldırılıyor…

BİZİ KİM KORUYACAK?

Yazar dedim sözlerimin başında. Evet biz de yazar çok, hepsi de yazıyor. Ama kim ne için yazıyor bunu düşünmek gerek…

Bize efsane dediniz, karşı karşıya kaldığımız saldırılara bir bakın;

Önce terör örgütü kasası dediler, ama tutmadı, şikayet ettik.

Sonra PKK ile işbirliği içinde dediler, yine şikayet ettik. Bu da tutmadı, tüm telefonlarımızı dinlemeye aldılar, banka hesaplarımıza girdiler, eşimiz dostumuz ne varsa araştırdılar, yine tutmadı.

Ama ne yaptılar biliyor musunuz; bizi yalnızlaştırdılar...

Yazarlarımız var, bizi yazmıyor, aslında gerçeği söyleyen biziz ama olsun, yazmıyorlar işte.

Devlet dairesine gidiyoruz, bakışları içten, sözleri içten, ama kimse görmesin istiyorlar konuştuğumuzu.

Komşularımız var, bakkalımız, boyacımız, gazetecimiz var, ekmek aldığımız yer var, hepsi endişeli, soruyorlar ne zaman sıra size gelecek diye, yazık…

Hukuk diyorlar, hukuka başvuruyoruz, bize izin veren yok, izin verilmedi diyorlar.

Savcılık diyorlar, savcılığa başvuruyoruz, aylar geçiyor kimseden ses yok, sıramızı bekliyoruz…

Kitap diyorlar, kitap yazıyoruz, okuyorlar ama sesini çıkaran yok, yazık…

Ne diyeyim size ben, bizi yalnızlaştırıyorlar, bizi; ülkesini, insanını ve bayrağını seven insanları….

Şimdi ŞEMDİNLİ’YE taktılar, o güzelim insanları bizden uzaklaştırmaya çalışıyor, kara kovan balı bile uyuşturucu oluyor onlar için, söyleyin artık ben ne yapayım…

Yazar mı? Yazar çok bizde, yazıyorlar, kim için ne için, anlamak zor.

Gerçeği biz söylüyoruz ama yazar kalmadı artık ülkemizde, bizim için, insanımız ve bayrağımız için yazacak yazar kalmadı…

Olsun, biz buradayız, başka bir yere gitmeyi de hiç düşünmedik. Biz buradayız, hep burada olacağız...

Sizlerden bir isteğim yok, yeter ki sıcak gülüşünüz hiç eksilmesin yüzünüzden…

O sıcak tebessüm bize yeter…


erdalsarizeybek.com.tr