Saat sabahın altısı.
Etraf karanlık.
Etraf suskun.
Etraf buğulu.
Beynimdeki uslanmaz doygunluğu boşaltmak için yürüyorum.
Sadece deniz var; ve onunla kurmaya çalıştığım diyaloglarım.
Her şeyimi anlatıyorum ona. Ekonomik sorunlarımı, evden çıkarılma gerekçemi, yurttaşlık haklarımı, ideolojimi hatta sevdiğim kızı bile anlatıyorum.
Olanca büyüklüğü ve iktidarıyla gülümsüyor bana. Akıl vermeyi bırak cevap bile vermiyor. Evet, sadece gülümsüyor. Olanca gücüyle ayaklarımı ezip geçiyor. Benim de onun iktidarına boyun eğmekten başka şansım kalmıyor.
Yürümeye devam ediyorum.
Az ileride bir çocuk var. Henüz gözükmedi ama şu iskeleyi geçince gözükecek. Biliyorum.
Pazartesinden beri her sabah bu sahilde yürüyorum. Bugün cumartesi ve beş gündür o çocuk orada.
On bilemedin on bir yaşlarında, kumral ve yaşına göre olgun çehreli, cılız ama kendinden emin bir çocuk.
Göğü taşlıyor. Ardından da denizi.
İlgimi çekiyor bu çocuk. Her sabah gelip onu izliyorum. Duygulanarak.
Adı Hasan. Gerçekten de on yaşında. Altı yaşındayken babasını kaybetmiş Yüksekova'da. Hain bir pusuda.
Dimdik değil. Güçlü değil. Yorgun. Bitkin. Üzgün.
Bir çocuk sadece. Çaresiz, yalnız bırakılmış bir çocuk.
Hasan, Tanrıyı suçlu tutuyor babasının ölümünden. Göğü taşlıyor, alabildiğince sonsuza atmaya çalışıyor o taşı. Sonra denize dönüyor, sanki yeryüzündeki Tanrıymış gibi ona atıyor bu sefer taşlarını. Öyle bir hırsla, öyle bir öfkeyle atıyor ki sanki denizin iktidarı sarsılıyor, gökyüzünden kan akıyor.
Başlarda Hasan'ın yaptığı tuhaf geldi bana.
Bir çocuk Tanrıyı suçlamamalı bir ölüm için diye düşündüm. Karşı tarafta babasını şehit edenler varken bir çocuk, teröristlere intikam yemini etmesi gerekirken bir çocuk neden Tanrıyı suçlar?
Sonra kendime sertçe bir tokat attım. Vurdum. Vurdum. Vurmaya devam ettim.
Bunun suçlusu bizdik. Terör gün geçtikçe meşrulaşırken; edebiyatta, sinemada bölücülük aklanırken biz sesimizi çıkarmadık. Hükümet eliyle terör resmileşirken biz oturduk dizimizi seyre daldık. Hiç birimiz Hasan'ı düşünmedi. Diyarbakır'da milyonlar halay çekerken gerillaya kimsenin aklına Hasan gelmedi. Biz ezmedik yılanların başını. Sesimizi çıkaramadık barışa.
"Hangi barış, neyin barışı. Bir çocuğun babasının katillerinin devlet izniyle halay çekmesi mi barış ?" diyemedik bunları.
Terör o kadar meşru ki Hasan terörü suçlamıyor, Hasan gerillaya küfür etmiyor. Hasan Tanrı'ya meydan okuyor.
Bir çocuk yalnızca çaresizse Tanrıya kafa tutar. Hasan'da çaresiz.
İskeleyi aştım, Hasan'ın aydınlık yüzünün etrafında iki herif. Koşuyorum hemen Hasan'ın yanına geç kalmışlığın olanca acısıyla.
Üniformalıların, üniforma üzerinde ve pek yakışmış halleriyle. Hasan'ın ise ellerinde kelepçe.
"Ne oluyor, ne yapıyorsunuz ?" "Neden tutukluyorsunuz bu çocuğu ?" "Onun babası şehit!" demelerim fayda etmiyor. Polisler bana cevap vermiyor.
Onlar arabaya yaklaşmadan önlerine geçiyorum. Hasan'ın gözlerine bakamıyorum. "Gözlerime bak, bana bak ulan", der gibi yüzüme öylece bakıyor. Gözlerim titreye titreye bakıyorum Hasan'ın gözlerine.
Hasan hiç konuşmuyor ama gözleri bütün ihanetimi yüzüme çarpıyor.
Ve gülümsüyor. Bana, bize neden sahip çıkmadınız der gibi gülümsüyor, babamın kanını yerde bıraktınız der gibi gülümsüyor.
O anda kopuyorum ben, sanki hiç burada olmamışım gibi, sanki her yerimden uğultu saçılıyor gibi.
Öyle imalı gülüyor ki. Yüreğim, beynimden habersiz intihar ediyor.
Kafasını zorla arabaya sokmaya çalışan polise çatıyor bu sefer Hasan. "Vatan sağ olsun", diyor. Yine gülüyor. "Gerçi siz ne anlarsınız vat.." Hasan cümlesini tamamlayamadan kafasını arabanın içine sokuyor polis.
Ben kendimden geçmiş, suçu ne der gibi boş gözlere bakıyorum.
Şoför koltuğuna geçen polis bana dönüyor.
"Dua edin de Taş Atan Çocuklar yasasından yararlana bilsin yoksa işi yaş".